LOLEK: "Το δίφωνο έχει χίλιους λόγους για να συνεχίσει να υπάρχει"

Είναι εύκολο και λειτουργικό να αποδίδεις μετα το κλείσιμο ευθύνες, να λες με άνεση ότι έφταιξε το ένα ή το άλλο πράγμα, ακόμα πιο εύκολο να γκρινιάζεις και να κατηγορείς και σίγουρα ανούσιο έξω από τον χορό να λες τραδούδια. Γράφω δυο λόγια όχι γιατί έχω καμιά φοβερή άποψη που θέλω να κάνω γνωστή ή γιατί δεν με έχουν καλύψει πάνω κάτω όλοι οι υπόλοιποι ή γιατί θα αλλάξει κάτι αν δηλώσω κι εγώ ότι συντάσσομαι με την όποια προσπάθεια-διαμαρτυρία ενάντια στο κλείσιμο του διφώνου. Αν ήταν τόσο απλό να εμποδίσεις τέτοιες εξελίξεις-ενέργειες θα γράφαμε ο καθένας δέκα ποστ και θα ανατρεπόταν η ιστορία. Γράφω ακριβώς γιατί δεν είναι εύκολο να βοηθήσει κανείς με άλλο τρόπο, αν υποθέσουμε ότι βοηθάει έτσι, και με ενοχλεί στο όνομα της όποια οικονομικής κρίσης έχουμε να κλείνονται με ευκολία, χωρίς δεύτερη σκέψη και προσπάθεια έντυπα, με ενοχλεί η κατ' επίφαση ασφάλεια που δίνει η επένδυση σε παρωχημένες, εύκολες, σάπιες ή καθαρά εμπορικές επιλογές, με ενοχλεί η με αυτόν τον τρόπο παρακμή και κακομεταχείρηση της τέχνης και όποιας έκφρασής της, η εξάρτησή της από οικονομικούς όρους και η αντιμετώπισή της αποκλειστικά ως προϊόν.
Το δίφωνο προφανώς είχε χίλιους λόγους για να κλείσει και αυτό το ξέρουν καλύτερα από τον καθένα οι άνθρωποι εκ των έσω. Αυτοί που έζησαν την γέννησή του, που υποθέτω δεν ήταν απλή υπόθεση η δημιουργία ενός τέτοιου μουσικού περιοδικού, που απόλαυσαν την ακμή του, που σίγουρα δεν ήταν απλή υπόθεση το "να πάει καλά" με την ύλη του και τη θεματολογία του που παρουσίαζε την άλλη ελληνική μουσικη και όχι εκείνη της τηλεόρασης και της εύκολης κατανάλωσης. Μπορεί να πέφτω έξω, αλλά το δίφωνο, πιστεύω ξεκίνησε σαν στοίχημα που κατέληξε σε απόδειξη ότι όχι μόνο υπήρχε χώρος για ένα τέτοιο περιοδικό αλλά και ότι ήταν αναγκαία η δημιουργία του, ήταν σαν να πριν από αυτό να υπήρχαν οι αναγνώστες και να μην υπήρχε το περιοδικό. Και τελικώς, το ξέρουν αυτοί που βρέθηκαν εκεί στην πτώση του, όταν κατέληξε χωρίς οικονομική στήριξη δήθεν ελέω κρίσης, όταν άρχισαν οι συζητήσεις ποιος πούλησε ποιον, το δίφωνο το κοινό του ή το κοινό του το δίφωνο και όλους μαζί το μεγάλο κεφάλι-κεφάλαιο και πάει λέγοντας..
Το δίφωνο όμως, δυστυχώς σε αντίθεση με την εξέλιξη των πραγμάτων, έχει/είχε χίλιους δυο λόγους για να συνεχίσει να υπάρχει είτε με την προηγούμενη είτε με μια καινούρια έκδοση, λόγοι που βρίσκονται ίσως κλεισμένοι σε θεωρητικά κλισέ και ακούγονται κάπως σαν αόριστες ρομαντικές αγάπες για τη μουσική, τι να κάνουμε όμως, όλα από τέτοιες ιδέες και ανάγκες ξεκινάνε και γίνονται με λίγη τύχη και προσπάθεια πράξη. Και από τους ίδιους τους ανθρώπους ξεκινάνε, γιατί όλοι αυτοί ήταν ουσιαστικά το ίδιο το περιοδικό, κοινό, συντάκτες, μουσικοί κλπ, μόνο που τώρα πια η πρόκληση της συνέχισης του διφώνου, ό,τι και να λέμε, πέφτει κυρίως στις πλάτες των συντακτών του, αυτοί φέρουν εκτός το προσωπικό βάρος της δικής τους επιβίωσης και αυτό της επιβίωσης του περιοδικού, όσο για όλους τους υπόλοιπους προς το παρόν, αν μετράνε τα λόγια στήριξής μας, ας τα λέμε διαφορετικά ας σιωπούμε..
Lolek (Γιάννης Αναγνωστάτος)

ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΟΡΣΗΣ: "Πρέπει να ανοίξουν κι άλλα περιοδικά σαν το δίφωνο"

Τον τελευταίο καιρό, μαθαίνουμε και διαπιστώνουμε όλο και πιο συχνά, ότι ο πολιτισμός αρχίζει να πλασάρεται ως πολυτέλεια..με πολύ έξυπνο και περίτεχνο τρόπο!
Η δικαιολογία της κρίσης που πάει με όλα, χωρίς καμία κρίση & σκέψη, χρησιμοποιείται απο τους όποιους ιδιοκτήτες ως βολικό "απενοχοποιημένο" μέσο άμεσης πίεσης για χαμηλότερο κόστος λειτουργίας των μέσω που φιλοξενούν έντυπα πολιτισμού, περιορισμού-σύμπτυξης θέσεων εργασίας και τελικώς λουκέτου, έτσι σαν να μην συμβαίνει τίποτα.




Κοινώς τόσο καιρό, μας έκαναν την δουλειά μας μια χαρά, τώρα υπάρχει άλλη γραμμή γενικότερα, οπότε...ευχαριστούμε πολύ, καληνύχτα σας.!




Είναι η χρυσή εποχή του τοκογλύφου, του πολιτικάντη, της τηλεοπτικής τρομοκρατίας, του κακόγουστου ιδιοκτήτη-επιχειρηματία, της κάθε "Τζούλιας", της διαχείρησης και επιλεκτικής ενημέρωσης, της απουσίας, της σιωπής και της απάθειας.! Κάθε φορά που κλείνει ένα έντυπο μέσο, με κύριο λόγο τις πωλήσεις, κοινώς τα οικονομικά, είναι μια πολύ άσχημη εξέλιξη στην καθημερινότητα του απλού ανθρώπου. Το Δίφωνο, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ!!! Τα πολλά μουσικά περιοδικά που έχουμε και κλείνει και το Δίφωνο!?




Δεν ξέρω ποιές είναι οι αφορμές-δικαιολογίες της ιδιοκτησίας που κλείνει το περιοδικό που παραδοσιακά κρατούσε ψηλά την ελληνική μουσική και έδινε δυνατότητα σε πολλούς νέους να την γνωρίσουν καλύτερα, ενώ ταυτόχρονα παρουσίαζε και πολλούς νέους δημιουργούς να παρουσιάσουν την δουλειά τους.
Η αλήθεια είναι οτι η τηλεόραση και η ραδιοφωνική της version, πολύ επιθετικά τα τελευταία 4-5 χρόνια, έκαναν ίσως την μεγαλύτερη προσπάθεια των τελευταίων 15 ετών, για να πείσουν οτι ο πολιτισμός δεν λαϊκό αγαθό, με την εντελώς κακόγουστη και άκομψη έκφραση : "δεν πουλάει.."..!




Κι ακόμα όταν κάπως κατάφερνε να πουλήσει, έκαναν τα πάντα για να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου, μακριά!




Απο που περιμένουμε να κρατηθεί και να εξελιχθεί έστω και σταθερά το κριτήριο, η αισθητική και η αίσθηση του κοινού, κυρίως των νέων γενεών? Απο τα X-Factor, Super Idol, Pop Stars, Just the 2 of Us, Big Brother, την νύστα & τα λουλούδια των Στην Υγειά Μας & των κάθε λογής τηλεοπτικών πανιγυριών, που θυμίζουν αισθητικά μέχρι και στησίματα εκπομπών χούντας?
Ποιός κρατάει, ενημερώνει, ψάχνει ακούει προτείνει και "εκπαιδεύει" τα αυτιά, τα μάτια και τα μυαλά μας και των παιδιών μας? Μήπως το κάθε σαρωτικό μονοπώλειο "με το ζόρι" Ρουβάς, Βανδή, Βίσση, Θεοδωρίδου, Παπαρίζου, Χατζηγιάννης, Πάττυ, Ρέμος, Πετρέληδες, Νίνοι, Οικονομόπουλοι, Καραφώτηδες κλπ κλπ..? Η παραλιακή & Ιερά Οδός, Πειραιώς και η Θηβών?




Δηλαδή οτι μέσα υπάρχουν που σταθερά παρουσιάζουν, προτείνουν, ακούν και κρίνουν, προβληματίζουν και δημιουργούν νέες τάσεις και ανάγκες, πάμε να τα κλείσουμε όλα?




Χωρίς κανένα δισταγμό, κάθε Τζούλια μπορεί να διεκδηκήσει μια θέση πάνω και πέρα απο κάθε έννοια μέτρου και να προβάλλεται τόσο πολύ που να αρχίσει να δημιουργεί νέα απενοχοποιημένη τάση στις μανάδες (εδώ και χρόνια όχι μόνο τώρα) για το ποια είναι η έξυπνη επιλογή για τις κόρες και τους γιούς της?
Πόση σαβούρα θα φορτώσουμε και θα ταϊσουμε τα μυαλά τα δικά μας και κυρίως των πιο νέων που με αυτά τα χαρακτηριστικά και προδιαγραφές που τίθενται στο "τραπέζι" σταματάνε κάθε δημιουργική σκέψη!




Κι αν υποτεθεί, οτι η κρίση έχει δημιουργήσει νέες ανάγκες, εμείς τις κοιτάμε, τις ψάχνουμε, τις μελετάμε? Κοινώς, ψάχνουμε αυτό που χρειαζόμαστε ή αυτό που "θέλουμε"..καλύτερα αυτό που μας έπεισαν οτι πρέπει να θέλουμε? Τι πάει να πεί περνάω καλά..? Είμαι χάχας ? Είμαι αδιάφορος? Είμαι κακόγουστος? Τα σαρώνω όλα αρκεί εγώ να κάνω το κέφι μου? Δεν έχω μέτρο? Ο Πολιτισμός, είναι τα λουλούδια στην πίστα, η μουσική στα γρήγορα και στα βιαστικά στα πρόχειρα? Ο Πολιτισμός, είναι ψυχαγωγία ή διασκέδαση ή και τα δύο? Κι αν είναι και τα δύο, γιατι επικρατεί μόνο το πρώτο? Γιατι αποφεύγω ή μου λένε να αποφεύγω σαν τον διάολο το λιβάνι την ψυχαγωγία?


Το ΔΙΦΩΝΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ!! ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΔΙΦΩΝΟ!!!


Κώστας Μπόρσης - FILM.

Μιχάλης Τερζής, " Η Μουσική και το τραγούδι είναι είδος πρώτης ανάγκης"

Το Δίφωνο -ως έγκυρο Μουσικό περιοδικό- νοιάστηκε για την μουσική δημιουργία και τους εκπροσώπους της.
 Ενέδωσε στην έρευνα, την κριτική, έφερε στο προσκήνιο εποχές και πρόσωπα και ανέπτυξε έναν ιδιότυπο διάλογο με αναγνώστες και καλλιτέχνες που είχε πολύ ενδιαφέρον.
Έδωσε έμφαση δηλαδή - με την συνεργασία έγκυρων δημοσιογράφων συνεργατών του, -σ' αυτό που έχαναν σιγά -σιγά τα τελευταία χρόνια και σοβαρές εφημερίδες, ενδίδοντας αυτές στο ανούσιο και ανιαρό life style.    Ενώ το περιοδικό ακάθεκτο συνέχιζε με άρθρα σημαντικών δημιουργών, να διερευνά και να αναδεικνύει μουσικά θέματα εξόχως ενδιαφέροντα. 
 Η τέχνη και η δημοσιογραφία –δια των εκπροσώπων τους -από την φύση τους είναι ταγμένες απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας. Έτσι καθαγιάζονται στην συνείδηση του κόσμου, έτσι διασφαλίζουν το κύρος τους και αυτό είναι ιστορική κατάκτηση στον τόπο μας.
Με εξαιρέσεις –κηλίδες- στις μέρες μας και άλλοτε…
Το Δίφωνο, παρά το ότι στην πορεία του ενέδωσε και ενίοτε διαχειρίστηκε  κατά κάποιον τρόπο εξουσία στο πλάι « ισχυρών » του χώρου (εννοώ  καλλιτεχνών ..κ.λ.π…) και παρά την όποια –κατά περιόδους-  εμμονή του στην μονομέρεια της «ανακύκλωσης» των ιδίων προσώπων όσο και αν αυτή η μονομέρεια αφορούσε συχνά άξιους καλλιτέχνες, παρέμεινε πάντοτε ένα περιοδικό κύρους και αξιοπιστίας σημείο αναφοράς για τα μουσικά δρώμενα του χώρου…Εργαλείο για τους λάτρεις της μουσικής και παρακαταθήκη για τους μελλοντικούς ερευνητές.
Τα τελευταία χρόνια με σοβαρότητα, δυναμισμό και συνέπεια έδειχνε με κάθε τρόπο ,ότι πορεύεται σταθερά .
Η έκβαση όμως των πραγμάτων διέψευσε δυστυχώς τους πάντες.
 Η μουσική και το τραγούδι είναι είδος πρώτης ανάγκης κατά την γνώμη μου και έντυπα σαν το Δίφωνο είναι αναγκαίο να υπάρχουν  γι’ αυτό υποστηρίξω τις προσπάθειες για την απρόσκοπτη λειτουργία του, συμφωνώντας με το όχι στο κλείσιμο του.
Και μία πρόταση : Το Δίφωνο  η ιδιοκτησία και όλοι οι συνεργάτες του δημοσιογράφοι κ.λ.π, να προχωρήσουν, άμεσα στην έκδοση του περιοδικού:  «ΔΙΦΩΝΟ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ» με την προϋπόθεση ,οι αναγνώστες του να καταβάλουν κάποιο τίμημα που θα προσδιοριστεί,  ώστε να καλύπτονται όλα τα έξοδα της έκδοσης και αυτό μέχρι να σταθμιστεί περαιτέρω η κατάσταση...!
Ίσως αυτό αποτελούσε μια θετική εξέλιξη μέσα στην κρίση, μέχρις ότου εξευρεθεί η δυνατότητα κυκλοφορίας του εκ νέου.

Μιχάλης Τερζής, συνθέτης  

ΗΛΙΑΣ ΒΑΜΒΑΚΟΥΣΗΣ: "Εκφράζω τη συμπαράσταση μου στους δημοσιογράφους και πιστεύω στη θέληση τους για κυκλοφορία νέου περιοδικού"

Συχνά τραγουδάω στα παιδιά τον "Θείο Σκρούτζ", το παιδικό πολιτικό τραγούδι της Μαρίζας Κωχ και φωνάζουμε όλοι μαζί “Γιατί τα κρύβεις θείε τα λεφτά σου/ αυτά ως εχθές δεν ήτανε δικά σου “. Επιχειρηματίες τρωκτικά από τη μια και φωνές διαμαρτυρίας από την άλλη. Οι ειρηνικές ημέρες, κι ας ήταν πια μόνο το φαίνεσθαι, τελείωσαν. Κλείνοντας το δίφωνο κλείνει μιά από τις ελάχιστες πια πολιτισμικές φωνές μας. Εκφράζω τη συμπαράστασή μου στους δημοσιογράφους εργαζόμενους. Μα πιστεύω στη δύναμη και τη θέληση τους για κυκλοφορία νέου περιοδικού, “αμίαστου “ πια από την επιβολή στυγνών επιχειρηματιών.

Μαζί σας,
Ηλίας Βαμβακούσης

ΠΕΤΡΟΛΟΥΚΑΣ ΧΑΛΚΙΑΣ: "ΕΝΑ ΠΛΗΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΟ ΜΑΣ"

Γνώρισα το περιοδικό «Δίφωνο» από τα πρώτα τεύχη της έκδοσής του. Μου άρεσε πάρα πολύ και θεωρώ ότι είχε επιτελέσει σημαντικό ρόλο στα μουσικά πράγματα, με ενδιαφέροντα και καίρια άρθρα. Το ότι «κλείνει» το περιοδικό είναι ένα πλήγμα για τον χώρο μας, γιατί είχε συμβάλει στην σωστή προσβολή της ελληνικής μουσικής και μπορώ να πω ότι το ίδιο έκανε και ειδικότερα για την παραδοσιακή μουσική. Κατά καιρούς πρόσφερε πολύ ωραίες συλλογές από το δημοτικό μας τραγούδι και έβλεπα τη μεγάλη ανταπόκριση που είχε στον κόσμο, αφού ακόμη και στα πανηγύρια που έπαιζα γινόντουσαν συζητήσεις με θέμα το περιοδικό

Πετρολούκας Χαλκιάς

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΜΠΟΣ: "Το κλείσιμο του Διφώνου είναι απλά ένα μικρό κομμάτι στο παζλ της εποχής που χτίζουνε για λογαριασμό μας, ερήμην μας"

Είναι χωρίς αμφιβολία λυπηρό το λουκέτο σε ένα περιοδικό που κατάφερε για σειρά ετών να εκφράσει το ελληνικό μουσικό γίγνεσθαι, σε ένα ευρύτατο φάσμα του, με μια επιτυχία που ανταγωνιζόταν τα έντυπα lifestyle σκουπίδια, χωρίς, για τουλάχιστον μια δεκαετία, να κάνει σοβαρούς συμβιβασμούς. Μπορεί αυτό το λουκέτο στο Δίφωνο να μην είναι παρά μια σταγόνα στον ωκεανό της Νέας Τάξης Πραγμάτων που οργανώνεται εδώ και δεκαετίες και πρόσφατα έδειξε ξεκάθαρα το φριχτό της πρόσωπο, αλλά δεν παύει να είναι σημαντικό.

Κι αυτό γιατί παρόλο που και στο Δίφωνο εκφραζόντουσαν κατεστημένα και κλίκες, υπήρχε πάντα και η γωνιά για τους «άλλους» καλλιτέχνες, γι’ αυτούς που δε θα είχαν καμία ελπίδα να παρουσιαστεί η δουλειά τους σε ένα ευρείας κυκλοφορίας έντυπο. Αυτή ήταν για μένα η πραγματική σημασία του Δίφωνου. Τις πίσω σελίδες διάβαζα πάντα πρώτες, εκεί, στις δισκοκριτικές της μιας παραγράφου.

Όμως το Δίφωνο δεν είναι μια αυθύπαρκτη οντότητα. Την ποιότητα, την με και την με χωρίς εισαγωγικά, την πρόσφεραν σε αυτό το έντυπο συγκεκριμένοι άνθρωποι οι οποίοι αυτή τη στιγμή μπορεί να έχασαν τη δουλειά τους, όπως και τόσοι άλλοι εργαζόμενοι έχασαν ή θα χάσουν τη δουλειά τους στο εγγύς μέλλον, αλλά δεν είναι παρά μια ακόμα περίπτωση στις αμέτρητες άλλες περιπτώσεις. Γι’ αυτό και τελικά το κλείσιμο του Δίφωνου είναι απλά ένα μικρό κομμάτι στο πάζλ της εποχής που χτίζουνε για λογαριασμό μας, ερήμην μας.

Οι άνθρωποι αυτοί όμως, άνεργοι μεν, ζωντανοί και ενεργητικοί δε, θα συνεχίσουν, αν μη τι άλλο μέσα από το ακόμα σχετικά ελεύθερο διαδίκτυο. Σίγουρα, η φωνή τους δε θα φτάνει ίσως σε τόσα αυτιά όπως πριν. Αλλά εδώ είναι και το στοίχημα σε τελική ανάλυση. Η ίδια η κοινωνία τι θα κάνει; Θα δεχτεί άκριτα τα πολιτιστικά σκουπίδια που της προσφέρουν τα μεγάλα μέσα ή θα αναζητήσει τον πολιτισμό ανεξάρτητα, χωρίς μεγαλοεπιχειρηματίες και διαμεσολαβητές;

Κι από κει και πέρα, στο ευρύτερο και άρα σημαντικότερο πλαίσιο, θα δεχτεί τα παραμύθια για την τεχνητή κρίση του καπιταλισμού την οποία σύμφωνα με τους οικονομέτρες πρέπει η ίδια να πληρώσει, ή θα απαιτήσει με την απόλυτη, αν και ασύνειδη ακόμα σήμερα, δύναμή της το οριστικό ξεπέρασμα του καπιταλισμού και της αστικής, κάλπικης δημοκρατίας που δεν είναι παρά μια δικτατορία της ολιγαρχίας του πλούτου, και θα δημιουργήσει η ίδια, συνολικά και συλλογικά, τη μετάβαση σε έναν καλύτερο κόσμο, στον κόσμο της Άμεσης Δημοκρατίας και του ανθρωποκεντρικού πολιτισμού;

Στους συντάκτες και συνεργάτες του περιοδικού, εύχομαι μόνο να μην το βάλουν κάτω, αλλά να συνεχίσουν το έργο τους.

Τώρα, περισσότερο από πριν, είναι σημαντικό να είναι ελεύθερες και ανεξάρτητες οι φωνές μας.

Καλή δύναμη,
Δημήτρης Λάμπος

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ: "Στο μέλλον, θα παραπέμπουμε στο Δίφωνο"

Είναι αμαρτία που κλείνει ένα περιοδικό, το οποίο ασχολείται με την ελληνική μουσική. Και είναι αμαρτία που μένουν άνεργοι οι άνθρωποι που εργάζονταν εκεί. Το Δίφωνο έχει μια ιστορία· εκεί συμμετείχαν σπουδαίοι άνθρωποι, γράφτηκαν σοβαρά άρθρα και παρουσιάστηκαν σημαντικά ντοκουμέντα. Το περιοδικό έχει γίνει σημείο αναφοράς. Στο μέλλον, θα παραπέμπουμε στο Δίφωνο και στα άρθρα του, ακόμα και σε συνεντεύξεις του. Για αυτούς που θα έρθουν σε 30-40 χρόνια, αλλά ακόμα και για τους σύγχρονους, όλα αυτά τα ντοκουμέντα θα είναι σημεία αναφοράς. Οι συνεντεύξεις είναι μεγάλη υπόθεση· εκεί μπορείς να βρεις πράγματα που θα σου λύσουν απορίες και θα σου συμπληρώσουν κενά. Στο παρελθόν έτυχε να αρθρογραφήσω στο περιοδικό για ένα διάστημα. Από τότε, άλλαξαν πολλά, αλλά ένας βασικός κορμός ανθρώπων έμεινε ίδιος. Ένα τέτοιο περιοδικό πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει.

Μάνος Ελευθερίου

ETTEN: "Μπροστά πήγαν όσοι τόλμησαν"!

Είναι αηδιαστικό και άκρως απογοητευτικό το ότι το τελευταίο διάστημα βλέπουμε συνεχώς να "πληρώνουν" πάντα τα σπασμένα κάποιων, οι εργαζόμενοι. Έχει καταντήσει αηδιαστικό και ανυπόφορο το ότι η τέχνη αντιμετωπίζεται απ' αυτούς τους κάποιους σαν εμπόριο και ότι κανείς τους δεν τολμάει να οραματιστεί κάτι διαφορετικό, να επενδύσει πραγματικά σε ότι είναι έξω από τον αχταρμά της κακογουστιάς και της κακοφωνίας, σε ότι ΔΕΝ ειναι καλλιτεχνικά εφήμερο.
Δυστυχώς δεν αναρωτιέμαι γιατί υπάρχουν άπειρα περιοδικά με σκουπιδοθέματα, αφού προφανώς αυτά πουλάνε. Θα μου πεις και εκεί κάποιοι άνθρωποι έχουν ακόμα δουλειά. Τι αστείο όμως, αν η δουλειά σου απαιτεί να γράφεις για σκουπίδια και ανούσιες πληροφορίες (που είναι γνωστό πλέον πόσοι δουλεύουν αναγκαστικά σε τέτοια εντυπα), είναι πιο σίγουρο ότι θα έχεις δουλεια, ενώ ότι δεν συμπεριλαμβάνει κουτσομπολιό, τσόντα και θέματα στις αποχρώσεις του κίτρινου, δεν σου παρέχει καμία οικονομική ασφάλεια.
Δεν γνωρίζω δυστυχώς πολλούς απο το δίφωνο, ίσως γιατί αρκετοί έγραφαν για ένα είδος μουσικής το οποίο είναι μακριά απο αυτό που ασχολούμαι. Γνωρίζω όμως και ελάχιστους, που είχα την τύχη να έχω κάνει όμορφες κουβέντες μαζί τους, να έχουμε μοιραστεί πράγματα και ειλικρινά να τους θαυμάζω για τις γνώσεις, το ήθος τους και το πάθος τους γι' αυτό που κάνουν.
Δεν θέλω να πιστέψω ότι αυτοί οι ανθρωποι του διφώνου, που τόσο έντονα φαινόταν και φαίνεται ότι πρώτα άκουγαν μουσική με τα αυτιά τους και με την καρδιά τους και μετά έγραφαν, πως θα χάσουν τη δυναμική τους και την πίστη τους σε αυτό που με τόση αγάπη έκαναν, σε αυτό που τους ζούσε (τι ωραίο, να ζεις απ' αυτό που αγαπάς....). Κάθε τέλος μια αρχή.. κλισέ έκφραση; δεν ξέρω, ξέρω μόνο ότι πάντα είναι αληθινή.
Υποτίθεται ότι σε δύσκολους καιρούς ανθίζει η τέχνη. Εδώ μάλλον έχουν αρχίσει κάποιοι τις προσπάθειες ξεριζώματος. Όσοι ασχολούνται με πράγματα που για κάποιους οικονομοτέτοιους δεν φέρνουν τα απαιτούμενα νούμερα, κέρδη και δεν συμμαζεύεται, έχουνε δύσκολο δρόμο, αλλά δεν πρέπει να κάνουνε τη χάρη σε κανένα να παραιτηθούνε και να τους επιτρέψουν να θάψουν ακόμα περισσότερο ότι όμορφο τολμάει να φυτρώσει ... να μην αφήσουν ελευθερο τον δρόμο σε αυτούς που νομίζουν οτι η δήθεν σιγουράτζα μιας εμπορικής βλακείας θα τους φέρει το γρήγορο χρήμα που τόσο επιθυμούν. Ας δουν λίγο έξω από το σφραγισμένο κουτί του κεφαλιού τους, όμως, ας το ψάξουνε λιγάκι... ΜΠΡΟΣΤΑ ΠΗΓΑΝ ΟΣΟΙ ΤΟΛΜΗΣΑΝ.

Etten (Ελένη Τζαβάρα)

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η ΕΣΠΗΤ καταδικάζει το κλείσιμο του ιστορικού μουσικού περιοδικού «Δίφωνο» το οποίο αποτελούσε θεσμό στα ελληνικά μουσικά δρώμενα και έχει φιλοξενήσει στις σελίδες του το σύνολο των κορυφαίων εκπροσώπων της ελληνικής μουσικής.

Η απόφαση αυτή εντάσσεται στη συνεχιζόμενη τακτική του περιορισμού και της συρρίκνωσης των δραστηριοτήτων της εταιρείας Bestend ΑΕ, του ομίλου Κώστα Γιαννίκου, με το κλείσιμο πλήθους τίτλων τους τελευταίους μήνες («Ποπ και Ροκ», «Όασις», «TV Avanti», «Λιχουδιές») και εντείνει την ανησυχία για τη βιωσιμότητα της εταιρείας και το μέλλον των εργαζομένων σε αυτήν.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΠΗΤ
-καταγγέλλει το κλείσιμο ενός ιστορικού τίτλου με άλλοθι τα πρόσκαιρα επιχειρηματικά κέρδη
-απαιτεί την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων στους εδώ και μήνες απλήρωτους εξωτερικούς συνεργάτες του περιοδικού
-δηλώνει ότι θα σταθεί στο πλευρό των εργαζομένων σε όλες τους τις νόμιμες διεκδικήσεις.

Για την ΕΣΠΗΤ

   Ο Πρόεδρος                                                                     Ο Γεν. Γραμματέας

Γιάννης Πλαχούρης                                                               Σπύρος Κρίκος

ZARZUELA: "Και τι ήτανε το Δίφωνο για να κλείσει; Η Δήμητρα που εδήλωνε πως μετά τον συχωρεμένο έκλεισε ως γυναίκα;"

άπαπα τα ύστερα του κόσμου το είδαμε κι αυτό τι άλλο πια θα δούμε κυρία Μαρίκα μου ναι παιδί μου για το Δίφωνο σας λέω που έκλεισε και τι ήτανε παρακαλώ το Δίφωνο για να κλείσει? η Δήμητρα που εδήλωνε πως μετά τον συχωρεμένο έκλεισε ως γυναίκα? και μετά… άσε με τώρα μη με κολάζεις μέρες που είναι ή το ψιλικατζίδικο της κυρίας Κλεοπάτρας απέναντι που μας φώναζε παλιά και στο τηλέφωνο και την έφαγε λέει το φιπιά μμμμ…. όλοι οι νταλαβεριτζήδες ου μην αλλά και οι νταβατζήδες να σας πω εγώ τα ίδια λένε όσο βροντάει το παραδάκι κι οι δουλειές πάνε καλά είναι που υπάρχει καλή διεύθυνσις λίγο να σφίξουνε οι κώλοι φταίει η κρίση και οι εργαζόμενοι που έχουνε το κακό ελάττωμα να πληρώνονται και το κλείνω το μαγαζί άστε με σας λέω βγαίνω από τα ρούχα μου διότι εδώ δεν πρόκειται για μαγαζί κυρία Μαρίκα μου έχετε υπόψιν σας τι εστί Δίφωνο? η βιβλιοθήκη του Κονγκρέσου του Ελληνικού Τραγουδιού και λίγα σας λέω ποιος είσαι εσύ κύριε που θα το κλείσεις? αλλά δε φταις εσύ φταίει το κράτος που υπήρξε ανέκαθεν καραγκιόζ τουρκερί μπουφ διότι αν ήτο κράτος κομιλφό θα έβγαινε το δρακουλότεκνο… ναι καλέ ο πολιτισμού και θα έλεγε κβο βάντις κύριε και κατεβάζεις ρολά? το κηρύσσω κι εγώ διατηρητέο σαν την οικία Κοτοπούλη να μάθεις δεδομένου του ότι έχει και μια ιστορία κι ένα παρελθόν αλλά τι περιμένετε τα Σόδομα και τα Γόμορρα του πολιτισμού ζούμε το Δίφωνο θα γλύτωνε? άστε με και μου ανεβαίνει η πίεση που το σκέφτομαι τα λασίξ με τη χούφτα τα παίρνω σας ρωτώ είναι συμπεριφορά αυτή αγαπητή μου? διότι άντε και τόκλεισες το ρημάδι ανάγωγε τόσοι άνθρωποι που δουλέψανε χρόνια για να το παίζεις εσύ πολιτιστικός παράγων τι θα κάνουνε τώρα απλήρωτοι? ε? αλλά τι σε νοιάζει εσένα ως εισηγμένη που να σου εισαχθεί θε μου συχώρα με δεν ξέρω τι λέω χρυσή μου έχω χάσει πια τον έλεγχο από τα σύγχυση… κυρία Μαρίκα μου σοβαρεύουνε τα πράγματα με βλέπω να βάζω τα μανόλο τα ξώφτερνα και να τρέχω στις διαδηλώσεις να ρίχνω τσαντιές με την πράντα στις ομάδες καταστολής πώς τις λένε αυτές …τι? δεν μπορείτε να με φανταστείτε? μπορεί να μην είναι του χαρακτήρος μου όπως λέτε όμως δεν θα κάτσω να μου στρίψει εμένα να βλέπω τα σημεία και τα τέρατα από τον καναπέ του Βαράγκη και μούγκα τσάτσα λα κουκαράτσα κρίση κρίση αλλά έχουμε κι ένα ηθικό ανάστημα κυρία Μαρίκα μου σας αφήνω τώρα γατί έχω ραντεβού με τη ρεφλεξολόγο μου…
zarzuela

* ευχαριστούμε τον συνθέτη Μιχάλη Τρανουδάκη για την παραχώρηση της άνωθεν απομαγνητοφωνημένης συνομιλίας του με την zarzuela

ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ: "Φτάνει πια αυτή η κατάντια"

Δεν ήταν αρκετές φαίνεται οι δυσκολίες  πρέπει να παλέψει κάθε καλλιτέχνης για να επικοινωνήσει τη δουλειά του, κλείνει και μια από τις τελευταίες «στέγες» που υπήρχαν για το καλό ελληνικό τραγούδι.

Άσε που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στην εργασία έχουν γίνει πια πολυτέλεια. Άραγε αυτό είναι το νόημα της τέχνης, το οικονομικό συμφέρον και τα λογιστικά; Αυτός ήταν λοιπόν ο λόγος των εργοδοτών για να ασχοληθούν με την τέχνη, το στυγνό εμπόριο; Και όλος αυτός ο κόσμος που μένει άνεργος, θυσία στο κέρδος;

Όπως και σε κάθε άνθρωπο που παλεύει για τα δικαιώματα του, έτσι πρέπει να σταθούμε και στο  πλευρό των εργαζομένων στο δίφωνο. Φτάνει πια αυτή η κατάντια. Για όποιον τέχνη δεν είναι οπίσθια που λικνίζονται πάνω σε τραπέζια αλλά αναζήτηση, επαφή, επικοινωνία, τότε δεν υπάρχει άλλη λύση παρά μόνο η αντίδραση σε τέτοιου είδους ανόητες επιλογές όπως το κλείσιμο του περιοδικού.

ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ

ΝΟΤΗΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ: "ο χώρος χάνει ένα πολύτιμο βοήθημα που από το 1995 όπλισε αρκετές φορές το ιδεολογικό οπλοστάσιο γύρω από το ελληνικό τραγούδι και τη φυσιογνωμία του"

Έκλεισε και το δίφωνο, το πιο έγκυρο μηνιαίο περιοδικό για το ελληνικό τραγούδι, εξέλιξη που δεν θα ’θελε κανείς, ιδιαίτερα όσοι παρακολουθούσαν την πορεία και τη διαδρομή τού Ελληνικού τραγουδιού, ως δημιουργική διαδικασία.

Ίσως ήταν αναμενόμενη μια τέτοια δυσμενής εξέλιξη, αφού τα καμπανάκια χτυπούσαν σε όμορα μετερίζια, όπως εκείνο του Ραδιοφωνικού «Μελωδία» που είχε μπει σε τροχιά κρίσης πολύ πριν από την κρίση της οικονομίας και τις επιβολές τού μνημονίου…

Τώρα, τριάντα αρθρογράφοι μένουν άνεργοι και –πλέον- σκορπίζονται στους δυσμενείς θολούς ορίζοντες της μουσικής θεματολογίας, σε εφημερίδες, ραδιόφωνα και άλλα παρόμοια επαγγελματικά παρακλάδια.

Να πούμε πως το ελληνικό τραγούδι θα μείνει φτωχότερο; είναι μια εκδοχή αυτό, αφού οι σελίδες του διφώνου δεν έκαναν άλλο από το να προβάλλουν θεματολογίες σχετικές με ολόκληρο το τοπίο του ελληνικού (και όχι μόνο) ηχητικού κόσμου.

Πρόσωπα, εποχές, σχολές, είδη, ιστορικές μνήμες, συνεντεύξεις, μελέτες, πορτρέτα, ό,τι τέλος πάντων προκαλεί σκέψεις σε ένα είδος τέχνης άρρηκτα δεμένο με τον πολίτη Έλληνα. Με τον ήχο που τον συνδέει διαχρονικά, από εποχές που δημιούργησαν βαθιές ρίζες για την μετέπειτα νεότερη εξέλιξη…

Το δίφωνο δεν είχε αφεντικά να το αγαπήσουν και να το προστατέψουν. Οι διάφοροι εκδότες του δεν το στήριξαν ώστε  να κρατήσει ένα πνευματικό επίπεδο όπως άλλα περιοδικά τέχνης (Λέξη, Δέντρο, Διαβάζω, Μανδραγόρας, Τέχνη και Πολιτισμός, Αρχιτεκτονική, Πολύτονο, Μετρονόμος κ.α.) που διατηρούν την αυτονομία τους με στόχο την εμβάθυνση των θεμάτων.

Λαμβάνω υπ’ όψη πως το δίφωνο διέθετε επαγγελματικά στελέχη και είχε προχωρήσει σε μεγάλα ανοίγματα με εμπορική προοπτική. Συναυλίες, συνεργασίες με καλλιτεχνικά γραφεία, με δισκογραφικές εταιρίες, με εκδόσεις δίσκων, μια δράση ίσως παραπάνω από εκείνην που μπορούσε να σηκώσει το αδύναμο σώμα του περιοδικού, καθώς και το αναγνωστικό κοινό που ίσως θα περίμενε μια μορφή διαφορετικού χειρισμού.

Οι κατά περιόδους εκδότες-εργοδότες του, απέτυχαν να το θωρακίσουν ως ξεχωριστό περιοδικό Τέχνης. Το εντάξανε ως μέρος των εμπορικών δράσεων του Ομίλου τους και το εκλάμβαναν ως προϊόν που θα έπρεπε να φέρει αποσβέσεις, ακόμα και κέρδος…

Μάλλον το θεωρούσαν (οι εκδότες του) περιοδικό προς λαϊκή κατανάλωση και κάτι τέτοιο θεωρώ πως προετοίμασε τον αργό θάνατό του…

Πολλά θα μπορούσαν να αναφερθούν γύρω από το δίφωνο και την αρθρογραφική του δράση. Όπως την (πολλές φορές) ευνοϊκή μεταχείριση προσώπων, μουσικών ειδών, τάσεων, εποχών, την υποβόσκουσα δημιουργία παρεών που το έκανε καράβι σε ανεμοδαρμένη θάλασσα…

Το σίγουρο είναι πως με την παύση του, ο χώρος χάνει ένα πολύτιμο βοήθημα που από το 1995 όπλισε αρκετές φορές το ιδεολογικό οπλοστάσιο γύρω από το ελληνικό τραγούδι και τη φυσιογνωμία του…

Νότης Μαυρουδής, Συνθέτης

ΛΙΖΑ ΖΩΗ- ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: "Ένα ξάφνιασμα, μια απρόσμενη είδηση, ένα αναπάντεχα θλιβερό γεγονός είναι το κλείσιμο του περιοδικού «Δίφωνο»

Ένα ξάφνιασμα, μια απρόσμενη είδηση, ένα αναπάντεχα θλιβερό γεγονός για μας αλλά και για όλους τους φίλους της ποιοτικής μουσικής είναι το κλείσιμο του περιοδικού «Δίφωνο».
Η έκδοση του περιοδικού αποτελούσε όλα αυτά τα χρόνια μια αληθινή προσφορά στο χώρο της μουσικής με τα ενδιαφέροντα άρθρα, την ενημέρωση και την επιλεγμένη παρουσίαση αξιόλογων καλλιτεχνών.
Ελπίζουμε και ευχόμαστε πως την ύστατη ώρα θα γίνουν οι απαραίτητες κινήσεις για τη διάσωση του περιοδικού και πως όλοι όσοι συνετέλεσαν στο κλείσιμό του θα ευαισθητοποιηθούν και θα επαναπροσδιορίσουν την απόφασή τους.

Λίζα Ζώη
Ευάγγελος Ασημακόπουλος
Σολίστ κιθάρας