Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

LOLEK: "Το δίφωνο έχει χίλιους λόγους για να συνεχίσει να υπάρχει"

Είναι εύκολο και λειτουργικό να αποδίδεις μετα το κλείσιμο ευθύνες, να λες με άνεση ότι έφταιξε το ένα ή το άλλο πράγμα, ακόμα πιο εύκολο να γκρινιάζεις και να κατηγορείς και σίγουρα ανούσιο έξω από τον χορό να λες τραδούδια. Γράφω δυο λόγια όχι γιατί έχω καμιά φοβερή άποψη που θέλω να κάνω γνωστή ή γιατί δεν με έχουν καλύψει πάνω κάτω όλοι οι υπόλοιποι ή γιατί θα αλλάξει κάτι αν δηλώσω κι εγώ ότι συντάσσομαι με την όποια προσπάθεια-διαμαρτυρία ενάντια στο κλείσιμο του διφώνου. Αν ήταν τόσο απλό να εμποδίσεις τέτοιες εξελίξεις-ενέργειες θα γράφαμε ο καθένας δέκα ποστ και θα ανατρεπόταν η ιστορία. Γράφω ακριβώς γιατί δεν είναι εύκολο να βοηθήσει κανείς με άλλο τρόπο, αν υποθέσουμε ότι βοηθάει έτσι, και με ενοχλεί στο όνομα της όποια οικονομικής κρίσης έχουμε να κλείνονται με ευκολία, χωρίς δεύτερη σκέψη και προσπάθεια έντυπα, με ενοχλεί η κατ' επίφαση ασφάλεια που δίνει η επένδυση σε παρωχημένες, εύκολες, σάπιες ή καθαρά εμπορικές επιλογές, με ενοχλεί η με αυτόν τον τρόπο παρακμή και κακομεταχείρηση της τέχνης και όποιας έκφρασής της, η εξάρτησή της από οικονομικούς όρους και η αντιμετώπισή της αποκλειστικά ως προϊόν.
Το δίφωνο προφανώς είχε χίλιους λόγους για να κλείσει και αυτό το ξέρουν καλύτερα από τον καθένα οι άνθρωποι εκ των έσω. Αυτοί που έζησαν την γέννησή του, που υποθέτω δεν ήταν απλή υπόθεση η δημιουργία ενός τέτοιου μουσικού περιοδικού, που απόλαυσαν την ακμή του, που σίγουρα δεν ήταν απλή υπόθεση το "να πάει καλά" με την ύλη του και τη θεματολογία του που παρουσίαζε την άλλη ελληνική μουσικη και όχι εκείνη της τηλεόρασης και της εύκολης κατανάλωσης. Μπορεί να πέφτω έξω, αλλά το δίφωνο, πιστεύω ξεκίνησε σαν στοίχημα που κατέληξε σε απόδειξη ότι όχι μόνο υπήρχε χώρος για ένα τέτοιο περιοδικό αλλά και ότι ήταν αναγκαία η δημιουργία του, ήταν σαν να πριν από αυτό να υπήρχαν οι αναγνώστες και να μην υπήρχε το περιοδικό. Και τελικώς, το ξέρουν αυτοί που βρέθηκαν εκεί στην πτώση του, όταν κατέληξε χωρίς οικονομική στήριξη δήθεν ελέω κρίσης, όταν άρχισαν οι συζητήσεις ποιος πούλησε ποιον, το δίφωνο το κοινό του ή το κοινό του το δίφωνο και όλους μαζί το μεγάλο κεφάλι-κεφάλαιο και πάει λέγοντας..
Το δίφωνο όμως, δυστυχώς σε αντίθεση με την εξέλιξη των πραγμάτων, έχει/είχε χίλιους δυο λόγους για να συνεχίσει να υπάρχει είτε με την προηγούμενη είτε με μια καινούρια έκδοση, λόγοι που βρίσκονται ίσως κλεισμένοι σε θεωρητικά κλισέ και ακούγονται κάπως σαν αόριστες ρομαντικές αγάπες για τη μουσική, τι να κάνουμε όμως, όλα από τέτοιες ιδέες και ανάγκες ξεκινάνε και γίνονται με λίγη τύχη και προσπάθεια πράξη. Και από τους ίδιους τους ανθρώπους ξεκινάνε, γιατί όλοι αυτοί ήταν ουσιαστικά το ίδιο το περιοδικό, κοινό, συντάκτες, μουσικοί κλπ, μόνο που τώρα πια η πρόκληση της συνέχισης του διφώνου, ό,τι και να λέμε, πέφτει κυρίως στις πλάτες των συντακτών του, αυτοί φέρουν εκτός το προσωπικό βάρος της δικής τους επιβίωσης και αυτό της επιβίωσης του περιοδικού, όσο για όλους τους υπόλοιπους προς το παρόν, αν μετράνε τα λόγια στήριξής μας, ας τα λέμε διαφορετικά ας σιωπούμε..
Lolek (Γιάννης Αναγνωστάτος)

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΟΡΣΗΣ: "Πρέπει να ανοίξουν κι άλλα περιοδικά σαν το δίφωνο"

Τον τελευταίο καιρό, μαθαίνουμε και διαπιστώνουμε όλο και πιο συχνά, ότι ο πολιτισμός αρχίζει να πλασάρεται ως πολυτέλεια..με πολύ έξυπνο και περίτεχνο τρόπο!
Η δικαιολογία της κρίσης που πάει με όλα, χωρίς καμία κρίση & σκέψη, χρησιμοποιείται απο τους όποιους ιδιοκτήτες ως βολικό "απενοχοποιημένο" μέσο άμεσης πίεσης για χαμηλότερο κόστος λειτουργίας των μέσω που φιλοξενούν έντυπα πολιτισμού, περιορισμού-σύμπτυξης θέσεων εργασίας και τελικώς λουκέτου, έτσι σαν να μην συμβαίνει τίποτα.




Κοινώς τόσο καιρό, μας έκαναν την δουλειά μας μια χαρά, τώρα υπάρχει άλλη γραμμή γενικότερα, οπότε...ευχαριστούμε πολύ, καληνύχτα σας.!




Είναι η χρυσή εποχή του τοκογλύφου, του πολιτικάντη, της τηλεοπτικής τρομοκρατίας, του κακόγουστου ιδιοκτήτη-επιχειρηματία, της κάθε "Τζούλιας", της διαχείρησης και επιλεκτικής ενημέρωσης, της απουσίας, της σιωπής και της απάθειας.! Κάθε φορά που κλείνει ένα έντυπο μέσο, με κύριο λόγο τις πωλήσεις, κοινώς τα οικονομικά, είναι μια πολύ άσχημη εξέλιξη στην καθημερινότητα του απλού ανθρώπου. Το Δίφωνο, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ!!! Τα πολλά μουσικά περιοδικά που έχουμε και κλείνει και το Δίφωνο!?




Δεν ξέρω ποιές είναι οι αφορμές-δικαιολογίες της ιδιοκτησίας που κλείνει το περιοδικό που παραδοσιακά κρατούσε ψηλά την ελληνική μουσική και έδινε δυνατότητα σε πολλούς νέους να την γνωρίσουν καλύτερα, ενώ ταυτόχρονα παρουσίαζε και πολλούς νέους δημιουργούς να παρουσιάσουν την δουλειά τους.
Η αλήθεια είναι οτι η τηλεόραση και η ραδιοφωνική της version, πολύ επιθετικά τα τελευταία 4-5 χρόνια, έκαναν ίσως την μεγαλύτερη προσπάθεια των τελευταίων 15 ετών, για να πείσουν οτι ο πολιτισμός δεν λαϊκό αγαθό, με την εντελώς κακόγουστη και άκομψη έκφραση : "δεν πουλάει.."..!




Κι ακόμα όταν κάπως κατάφερνε να πουλήσει, έκαναν τα πάντα για να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου, μακριά!




Απο που περιμένουμε να κρατηθεί και να εξελιχθεί έστω και σταθερά το κριτήριο, η αισθητική και η αίσθηση του κοινού, κυρίως των νέων γενεών? Απο τα X-Factor, Super Idol, Pop Stars, Just the 2 of Us, Big Brother, την νύστα & τα λουλούδια των Στην Υγειά Μας & των κάθε λογής τηλεοπτικών πανιγυριών, που θυμίζουν αισθητικά μέχρι και στησίματα εκπομπών χούντας?
Ποιός κρατάει, ενημερώνει, ψάχνει ακούει προτείνει και "εκπαιδεύει" τα αυτιά, τα μάτια και τα μυαλά μας και των παιδιών μας? Μήπως το κάθε σαρωτικό μονοπώλειο "με το ζόρι" Ρουβάς, Βανδή, Βίσση, Θεοδωρίδου, Παπαρίζου, Χατζηγιάννης, Πάττυ, Ρέμος, Πετρέληδες, Νίνοι, Οικονομόπουλοι, Καραφώτηδες κλπ κλπ..? Η παραλιακή & Ιερά Οδός, Πειραιώς και η Θηβών?




Δηλαδή οτι μέσα υπάρχουν που σταθερά παρουσιάζουν, προτείνουν, ακούν και κρίνουν, προβληματίζουν και δημιουργούν νέες τάσεις και ανάγκες, πάμε να τα κλείσουμε όλα?




Χωρίς κανένα δισταγμό, κάθε Τζούλια μπορεί να διεκδηκήσει μια θέση πάνω και πέρα απο κάθε έννοια μέτρου και να προβάλλεται τόσο πολύ που να αρχίσει να δημιουργεί νέα απενοχοποιημένη τάση στις μανάδες (εδώ και χρόνια όχι μόνο τώρα) για το ποια είναι η έξυπνη επιλογή για τις κόρες και τους γιούς της?
Πόση σαβούρα θα φορτώσουμε και θα ταϊσουμε τα μυαλά τα δικά μας και κυρίως των πιο νέων που με αυτά τα χαρακτηριστικά και προδιαγραφές που τίθενται στο "τραπέζι" σταματάνε κάθε δημιουργική σκέψη!




Κι αν υποτεθεί, οτι η κρίση έχει δημιουργήσει νέες ανάγκες, εμείς τις κοιτάμε, τις ψάχνουμε, τις μελετάμε? Κοινώς, ψάχνουμε αυτό που χρειαζόμαστε ή αυτό που "θέλουμε"..καλύτερα αυτό που μας έπεισαν οτι πρέπει να θέλουμε? Τι πάει να πεί περνάω καλά..? Είμαι χάχας ? Είμαι αδιάφορος? Είμαι κακόγουστος? Τα σαρώνω όλα αρκεί εγώ να κάνω το κέφι μου? Δεν έχω μέτρο? Ο Πολιτισμός, είναι τα λουλούδια στην πίστα, η μουσική στα γρήγορα και στα βιαστικά στα πρόχειρα? Ο Πολιτισμός, είναι ψυχαγωγία ή διασκέδαση ή και τα δύο? Κι αν είναι και τα δύο, γιατι επικρατεί μόνο το πρώτο? Γιατι αποφεύγω ή μου λένε να αποφεύγω σαν τον διάολο το λιβάνι την ψυχαγωγία?


Το ΔΙΦΩΝΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ!! ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΔΙΦΩΝΟ!!!


Κώστας Μπόρσης - FILM.

Μιχάλης Τερζής, " Η Μουσική και το τραγούδι είναι είδος πρώτης ανάγκης"


Το Δίφωνο -ως έγκυρο Μουσικό περιοδικό- νοιάστηκε για την μουσική δημιουργία και τους εκπροσώπους της.
 Ενέδωσε στην έρευνα, την κριτική, έφερε στο προσκήνιο εποχές και πρόσωπα και ανέπτυξε έναν ιδιότυπο διάλογο με αναγνώστες και καλλιτέχνες που είχε πολύ ενδιαφέρον.
Έδωσε έμφαση δηλαδή - με την συνεργασία έγκυρων δημοσιογράφων συνεργατών του, -σ' αυτό που έχαναν σιγά -σιγά τα τελευταία χρόνια και σοβαρές εφημερίδες, ενδίδοντας αυτές στο ανούσιο και ανιαρό life style.    Ενώ το περιοδικό ακάθεκτο συνέχιζε με άρθρα σημαντικών δημιουργών, να διερευνά και να αναδεικνύει μουσικά θέματα εξόχως ενδιαφέροντα. 
 Η τέχνη και η δημοσιογραφία –δια των εκπροσώπων τους -από την φύση τους είναι ταγμένες απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας. Έτσι καθαγιάζονται στην συνείδηση του κόσμου, έτσι διασφαλίζουν το κύρος τους και αυτό είναι ιστορική κατάκτηση στον τόπο μας.
Με εξαιρέσεις –κηλίδες- στις μέρες μας και άλλοτε…
Το Δίφωνο, παρά το ότι στην πορεία του ενέδωσε και ενίοτε διαχειρίστηκε  κατά κάποιον τρόπο εξουσία στο πλάι « ισχυρών » του χώρου (εννοώ  καλλιτεχνών ..κ.λ.π…) και παρά την όποια –κατά περιόδους-  εμμονή του στην μονομέρεια της «ανακύκλωσης» των ιδίων προσώπων όσο και αν αυτή η μονομέρεια αφορούσε συχνά άξιους καλλιτέχνες, παρέμεινε πάντοτε ένα περιοδικό κύρους και αξιοπιστίας σημείο αναφοράς για τα μουσικά δρώμενα του χώρου…Εργαλείο για τους λάτρεις της μουσικής και παρακαταθήκη για τους μελλοντικούς ερευνητές.
Τα τελευταία χρόνια με σοβαρότητα, δυναμισμό και συνέπεια έδειχνε με κάθε τρόπο ,ότι πορεύεται σταθερά .
Η έκβαση όμως των πραγμάτων διέψευσε δυστυχώς τους πάντες.
 Η μουσική και το τραγούδι είναι είδος πρώτης ανάγκης κατά την γνώμη μου και έντυπα σαν το Δίφωνο είναι αναγκαίο να υπάρχουν  γι’ αυτό υποστηρίξω τις προσπάθειες για την απρόσκοπτη λειτουργία του, συμφωνώντας με το όχι στο κλείσιμο του.
Και μία πρόταση : Το Δίφωνο  η ιδιοκτησία και όλοι οι συνεργάτες του δημοσιογράφοι κ.λ.π, να προχωρήσουν, άμεσα στην έκδοση του περιοδικού:  «ΔΙΦΩΝΟ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ» με την προϋπόθεση ,οι αναγνώστες του να καταβάλουν κάποιο τίμημα που θα προσδιοριστεί,  ώστε να καλύπτονται όλα τα έξοδα της έκδοσης και αυτό μέχρι να σταθμιστεί περαιτέρω η κατάσταση...!
Ίσως αυτό αποτελούσε μια θετική εξέλιξη μέσα στην κρίση, μέχρις ότου εξευρεθεί η δυνατότητα κυκλοφορίας του εκ νέου.

Μιχάλης Τερζής, συνθέτης  

ΗΛΙΑΣ ΒΑΜΒΑΚΟΥΣΗΣ: "Εκφράζω τη συμπαράσταση μου στους δημοσιογράφους και πιστεύω στη θέληση τους για κυκλοφορία νέου περιοδικού"

Συχνά τραγουδάω στα παιδιά τον "Θείο Σκρούτζ", το παιδικό πολιτικό τραγούδι της Μαρίζας Κωχ και φωνάζουμε όλοι μαζί “Γιατί τα κρύβεις θείε τα λεφτά σου/ αυτά ως εχθές δεν ήτανε δικά σου “. Επιχειρηματίες τρωκτικά από τη μια και φωνές διαμαρτυρίας από την άλλη. Οι ειρηνικές ημέρες, κι ας ήταν πια μόνο το φαίνεσθαι, τελείωσαν. Κλείνοντας το δίφωνο κλείνει μιά από τις ελάχιστες πια πολιτισμικές φωνές μας. Εκφράζω τη συμπαράστασή μου στους δημοσιογράφους εργαζόμενους. Μα πιστεύω στη δύναμη και τη θέληση τους για κυκλοφορία νέου περιοδικού, “αμίαστου “ πια από την επιβολή στυγνών επιχειρηματιών.

Μαζί σας,
Ηλίας Βαμβακούσης

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

ΠΕΤΡΟΛΟΥΚΑΣ ΧΑΛΚΙΑΣ: "ΕΝΑ ΠΛΗΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΟ ΜΑΣ"


Γνώρισα το περιοδικό «Δίφωνο» από τα πρώτα τεύχη της έκδοσής του. Μου άρεσε πάρα πολύ και θεωρώ ότι είχε επιτελέσει σημαντικό ρόλο στα μουσικά πράγματα, με ενδιαφέροντα και καίρια άρθρα. Το ότι «κλείνει» το περιοδικό είναι ένα πλήγμα για τον χώρο μας, γιατί είχε συμβάλει στην σωστή προσβολή της ελληνικής μουσικής και μπορώ να πω ότι το ίδιο έκανε και ειδικότερα για την παραδοσιακή μουσική. Κατά καιρούς πρόσφερε πολύ ωραίες συλλογές από το δημοτικό μας τραγούδι και έβλεπα τη μεγάλη ανταπόκριση που είχε στον κόσμο, αφού ακόμη και στα πανηγύρια που έπαιζα γινόντουσαν συζητήσεις με θέμα το περιοδικό
Πετρολούκας Χαλκιάς

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΜΠΟΣ: "Το κλείσιμο του Διφώνου είναι απλά ένα μικρό κομμάτι στο παζλ της εποχής που χτίζουνε για λογαριασμό μας, ερήμην μας"

Είναι χωρίς αμφιβολία λυπηρό το λουκέτο σε ένα περιοδικό που κατάφερε για σειρά ετών να εκφράσει το ελληνικό μουσικό γίγνεσθαι, σε ένα ευρύτατο φάσμα του, με μια επιτυχία που ανταγωνιζόταν τα έντυπα lifestyle σκουπίδια, χωρίς, για τουλάχιστον μια δεκαετία, να κάνει σοβαρούς συμβιβασμούς. Μπορεί αυτό το λουκέτο στο Δίφωνο να μην είναι παρά μια σταγόνα στον ωκεανό της Νέας Τάξης Πραγμάτων που οργανώνεται εδώ και δεκαετίες και πρόσφατα έδειξε ξεκάθαρα το φριχτό της πρόσωπο, αλλά δεν παύει να είναι σημαντικό.

Κι αυτό γιατί παρόλο που και στο Δίφωνο εκφραζόντουσαν κατεστημένα και κλίκες, υπήρχε πάντα και η γωνιά για τους «άλλους» καλλιτέχνες, γι’ αυτούς που δε θα είχαν καμία ελπίδα να παρουσιαστεί η δουλειά τους σε ένα ευρείας κυκλοφορίας έντυπο. Αυτή ήταν για μένα η πραγματική σημασία του Δίφωνου. Τις πίσω σελίδες διάβαζα πάντα πρώτες, εκεί, στις δισκοκριτικές της μιας παραγράφου.

Όμως το Δίφωνο δεν είναι μια αυθύπαρκτη οντότητα. Την ποιότητα, την με και την με χωρίς εισαγωγικά, την πρόσφεραν σε αυτό το έντυπο συγκεκριμένοι άνθρωποι οι οποίοι αυτή τη στιγμή μπορεί να έχασαν τη δουλειά τους, όπως και τόσοι άλλοι εργαζόμενοι έχασαν ή θα χάσουν τη δουλειά τους στο εγγύς μέλλον, αλλά δεν είναι παρά μια ακόμα περίπτωση στις αμέτρητες άλλες περιπτώσεις. Γι’ αυτό και τελικά το κλείσιμο του Δίφωνου είναι απλά ένα μικρό κομμάτι στο πάζλ της εποχής που χτίζουνε για λογαριασμό μας, ερήμην μας.

Οι άνθρωποι αυτοί όμως, άνεργοι μεν, ζωντανοί και ενεργητικοί δε, θα συνεχίσουν, αν μη τι άλλο μέσα από το ακόμα σχετικά ελεύθερο διαδίκτυο. Σίγουρα, η φωνή τους δε θα φτάνει ίσως σε τόσα αυτιά όπως πριν. Αλλά εδώ είναι και το στοίχημα σε τελική ανάλυση. Η ίδια η κοινωνία τι θα κάνει; Θα δεχτεί άκριτα τα πολιτιστικά σκουπίδια που της προσφέρουν τα μεγάλα μέσα ή θα αναζητήσει τον πολιτισμό ανεξάρτητα, χωρίς μεγαλοεπιχειρηματίες και διαμεσολαβητές;

Κι από κει και πέρα, στο ευρύτερο και άρα σημαντικότερο πλαίσιο, θα δεχτεί τα παραμύθια για την τεχνητή κρίση του καπιταλισμού την οποία σύμφωνα με τους οικονομέτρες πρέπει η ίδια να πληρώσει, ή θα απαιτήσει με την απόλυτη, αν και ασύνειδη ακόμα σήμερα, δύναμή της το οριστικό ξεπέρασμα του καπιταλισμού και της αστικής, κάλπικης δημοκρατίας που δεν είναι παρά μια δικτατορία της ολιγαρχίας του πλούτου, και θα δημιουργήσει η ίδια, συνολικά και συλλογικά, τη μετάβαση σε έναν καλύτερο κόσμο, στον κόσμο της Άμεσης Δημοκρατίας και του ανθρωποκεντρικού πολιτισμού;

Στους συντάκτες και συνεργάτες του περιοδικού, εύχομαι μόνο να μην το βάλουν κάτω, αλλά να συνεχίσουν το έργο τους.

Τώρα, περισσότερο από πριν, είναι σημαντικό να είναι ελεύθερες και ανεξάρτητες οι φωνές μας.

Καλή δύναμη,
Δημήτρης Λάμπος

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ: "Στο μέλλον, θα παραπέμπουμε στο Δίφωνο"


Είναι αμαρτία που κλείνει ένα περιοδικό, το οποίο ασχολείται με την ελληνική μουσική. Και είναι αμαρτία που μένουν άνεργοι οι άνθρωποι που εργάζονταν εκεί. Το Δίφωνο έχει μια ιστορία· εκεί συμμετείχαν σπουδαίοι άνθρωποι, γράφτηκαν σοβαρά άρθρα και παρουσιάστηκαν σημαντικά ντοκουμέντα. Το περιοδικό έχει γίνει σημείο αναφοράς. Στο μέλλον, θα παραπέμπουμε στο Δίφωνο και στα άρθρα του, ακόμα και σε συνεντεύξεις του. Για αυτούς που θα έρθουν σε 30-40 χρόνια, αλλά ακόμα και για τους σύγχρονους, όλα αυτά τα ντοκουμέντα θα είναι σημεία αναφοράς. Οι συνεντεύξεις είναι μεγάλη υπόθεση· εκεί μπορείς να βρεις πράγματα που θα σου λύσουν απορίες και θα σου συμπληρώσουν κενά. Στο παρελθόν έτυχε να αρθρογραφήσω στο περιοδικό για ένα διάστημα. Από τότε, άλλαξαν πολλά, αλλά ένας βασικός κορμός ανθρώπων έμεινε ίδιος. Ένα τέτοιο περιοδικό πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει.
Μάνος Ελευθερίου

ETTEN: "Μπροστά πήγαν όσοι τόλμησαν"!

Είναι αηδιαστικό και άκρως απογοητευτικό το ότι το τελευταίο διάστημα βλέπουμε συνεχώς να "πληρώνουν" πάντα τα σπασμένα κάποιων, οι εργαζόμενοι. Έχει καταντήσει αηδιαστικό και ανυπόφορο το ότι η τέχνη αντιμετωπίζεται απ' αυτούς τους κάποιους σαν εμπόριο και ότι κανείς τους δεν τολμάει να οραματιστεί κάτι διαφορετικό, να επενδύσει πραγματικά σε ότι είναι έξω από τον αχταρμά της κακογουστιάς και της κακοφωνίας, σε ότι ΔΕΝ ειναι καλλιτεχνικά εφήμερο.
Δυστυχώς δεν αναρωτιέμαι γιατί υπάρχουν άπειρα περιοδικά με σκουπιδοθέματα, αφού προφανώς αυτά πουλάνε. Θα μου πεις και εκεί κάποιοι άνθρωποι έχουν ακόμα δουλειά. Τι αστείο όμως, αν η δουλειά σου απαιτεί να γράφεις για σκουπίδια και ανούσιες πληροφορίες (που είναι γνωστό πλέον πόσοι δουλεύουν αναγκαστικά σε τέτοια εντυπα), είναι πιο σίγουρο ότι θα έχεις δουλεια, ενώ ότι δεν συμπεριλαμβάνει κουτσομπολιό, τσόντα και θέματα στις αποχρώσεις του κίτρινου, δεν σου παρέχει καμία οικονομική ασφάλεια.
Δεν γνωρίζω δυστυχώς πολλούς απο το δίφωνο, ίσως γιατί αρκετοί έγραφαν για ένα είδος μουσικής το οποίο είναι μακριά απο αυτό που ασχολούμαι. Γνωρίζω όμως και ελάχιστους, που είχα την τύχη να έχω κάνει όμορφες κουβέντες μαζί τους, να έχουμε μοιραστεί πράγματα και ειλικρινά να τους θαυμάζω για τις γνώσεις, το ήθος τους και το πάθος τους γι' αυτό που κάνουν.
Δεν θέλω να πιστέψω ότι αυτοί οι ανθρωποι του διφώνου, που τόσο έντονα φαινόταν και φαίνεται ότι πρώτα άκουγαν μουσική με τα αυτιά τους και με την καρδιά τους και μετά έγραφαν, πως θα χάσουν τη δυναμική τους και την πίστη τους σε αυτό που με τόση αγάπη έκαναν, σε αυτό που τους ζούσε (τι ωραίο, να ζεις απ' αυτό που αγαπάς....). Κάθε τέλος μια αρχή.. κλισέ έκφραση; δεν ξέρω, ξέρω μόνο ότι πάντα είναι αληθινή.
Υποτίθεται ότι σε δύσκολους καιρούς ανθίζει η τέχνη. Εδώ μάλλον έχουν αρχίσει κάποιοι τις προσπάθειες ξεριζώματος. Όσοι ασχολούνται με πράγματα που για κάποιους οικονομοτέτοιους δεν φέρνουν τα απαιτούμενα νούμερα, κέρδη και δεν συμμαζεύεται, έχουνε δύσκολο δρόμο, αλλά δεν πρέπει να κάνουνε τη χάρη σε κανένα να παραιτηθούνε και να τους επιτρέψουν να θάψουν ακόμα περισσότερο ότι όμορφο τολμάει να φυτρώσει ... να μην αφήσουν ελευθερο τον δρόμο σε αυτούς που νομίζουν οτι η δήθεν σιγουράτζα μιας εμπορικής βλακείας θα τους φέρει το γρήγορο χρήμα που τόσο επιθυμούν. Ας δουν λίγο έξω από το σφραγισμένο κουτί του κεφαλιού τους, όμως, ας το ψάξουνε λιγάκι... ΜΠΡΟΣΤΑ ΠΗΓΑΝ ΟΣΟΙ ΤΟΛΜΗΣΑΝ.

Etten (Ελένη Τζαβάρα)

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Η ΕΣΠΗΤ καταδικάζει το κλείσιμο του ιστορικού μουσικού περιοδικού «Δίφωνο» το οποίο αποτελούσε θεσμό στα ελληνικά μουσικά δρώμενα και έχει φιλοξενήσει στις σελίδες του το σύνολο των κορυφαίων εκπροσώπων της ελληνικής μουσικής.
Η απόφαση αυτή εντάσσεται στη συνεχιζόμενη τακτική του περιορισμού και της συρρίκνωσης των δραστηριοτήτων της εταιρείας Bestend ΑΕ, του ομίλου Κώστα Γιαννίκου, με το κλείσιμο πλήθους τίτλων τους τελευταίους μήνες («Ποπ και Ροκ», «Όασις», «TV Avanti», «Λιχουδιές») και εντείνει την ανησυχία για τη βιωσιμότητα της εταιρείας και το μέλλον των εργαζομένων σε αυτήν.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΠΗΤ
-καταγγέλλει το κλείσιμο ενός ιστορικού τίτλου με άλλοθι τα πρόσκαιρα επιχειρηματικά κέρδη
-απαιτεί την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων στους εδώ και μήνες απλήρωτους εξωτερικούς συνεργάτες του περιοδικού
-δηλώνει ότι θα σταθεί στο πλευρό των εργαζομένων σε όλες τους τις νόμιμες διεκδικήσεις.
Για την ΕΣΠΗΤ

   Ο Πρόεδρος                                                                     Ο Γεν. Γραμματέας

Γιάννης Πλαχούρης                                                               Σπύρος Κρίκος

ZARZUELA: "Και τι ήτανε το Δίφωνο για να κλείσει; Η Δήμητρα που εδήλωνε πως μετά τον συχωρεμένο έκλεισε ως γυναίκα;"

άπαπα τα ύστερα του κόσμου το είδαμε κι αυτό τι άλλο πια θα δούμε κυρία Μαρίκα μου ναι παιδί μου για το Δίφωνο σας λέω που έκλεισε και τι ήτανε παρακαλώ το Δίφωνο για να κλείσει? η Δήμητρα που εδήλωνε πως μετά τον συχωρεμένο έκλεισε ως γυναίκα? και μετά… άσε με τώρα μη με κολάζεις μέρες που είναι ή το ψιλικατζίδικο της κυρίας Κλεοπάτρας απέναντι που μας φώναζε παλιά και στο τηλέφωνο και την έφαγε λέει το φιπιά μμμμ…. όλοι οι νταλαβεριτζήδες ου μην αλλά και οι νταβατζήδες να σας πω εγώ τα ίδια λένε όσο βροντάει το παραδάκι κι οι δουλειές πάνε καλά είναι που υπάρχει καλή διεύθυνσις λίγο να σφίξουνε οι κώλοι φταίει η κρίση και οι εργαζόμενοι που έχουνε το κακό ελάττωμα να πληρώνονται και το κλείνω το μαγαζί άστε με σας λέω βγαίνω από τα ρούχα μου διότι εδώ δεν πρόκειται για μαγαζί κυρία Μαρίκα μου έχετε υπόψιν σας τι εστί Δίφωνο? η βιβλιοθήκη του Κονγκρέσου του Ελληνικού Τραγουδιού και λίγα σας λέω ποιος είσαι εσύ κύριε που θα το κλείσεις? αλλά δε φταις εσύ φταίει το κράτος που υπήρξε ανέκαθεν καραγκιόζ τουρκερί μπουφ διότι αν ήτο κράτος κομιλφό θα έβγαινε το δρακουλότεκνο… ναι καλέ ο πολιτισμού και θα έλεγε κβο βάντις κύριε και κατεβάζεις ρολά? το κηρύσσω κι εγώ διατηρητέο σαν την οικία Κοτοπούλη να μάθεις δεδομένου του ότι έχει και μια ιστορία κι ένα παρελθόν αλλά τι περιμένετε τα Σόδομα και τα Γόμορρα του πολιτισμού ζούμε το Δίφωνο θα γλύτωνε? άστε με και μου ανεβαίνει η πίεση που το σκέφτομαι τα λασίξ με τη χούφτα τα παίρνω σας ρωτώ είναι συμπεριφορά αυτή αγαπητή μου? διότι άντε και τόκλεισες το ρημάδι ανάγωγε τόσοι άνθρωποι που δουλέψανε χρόνια για να το παίζεις εσύ πολιτιστικός παράγων τι θα κάνουνε τώρα απλήρωτοι? ε? αλλά τι σε νοιάζει εσένα ως εισηγμένη που να σου εισαχθεί θε μου συχώρα με δεν ξέρω τι λέω χρυσή μου έχω χάσει πια τον έλεγχο από τα σύγχυση… κυρία Μαρίκα μου σοβαρεύουνε τα πράγματα με βλέπω να βάζω τα μανόλο τα ξώφτερνα και να τρέχω στις διαδηλώσεις να ρίχνω τσαντιές με την πράντα στις ομάδες καταστολής πώς τις λένε αυτές …τι? δεν μπορείτε να με φανταστείτε? μπορεί να μην είναι του χαρακτήρος μου όπως λέτε όμως δεν θα κάτσω να μου στρίψει εμένα να βλέπω τα σημεία και τα τέρατα από τον καναπέ του Βαράγκη και μούγκα τσάτσα λα κουκαράτσα κρίση κρίση αλλά έχουμε κι ένα ηθικό ανάστημα κυρία Μαρίκα μου σας αφήνω τώρα γατί έχω ραντεβού με τη ρεφλεξολόγο μου…
zarzuela

* ευχαριστούμε τον συνθέτη Μιχάλη Τρανουδάκη για την παραχώρηση της άνωθεν απομαγνητοφωνημένης συνομιλίας του με την zarzuela

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ: "Φτάνει πια αυτή η κατάντια"



Δεν ήταν αρκετές φαίνεται οι δυσκολίες  πρέπει να παλέψει κάθε καλλιτέχνης για να επικοινωνήσει τη δουλειά του, κλείνει και μια από τις τελευταίες «στέγες» που υπήρχαν για το καλό ελληνικό τραγούδι.

Άσε που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στην εργασία έχουν γίνει πια πολυτέλεια. Άραγε αυτό είναι το νόημα της τέχνης, το οικονομικό συμφέρον και τα λογιστικά; Αυτός ήταν λοιπόν ο λόγος των εργοδοτών για να ασχοληθούν με την τέχνη, το στυγνό εμπόριο; Και όλος αυτός ο κόσμος που μένει άνεργος, θυσία στο κέρδος;

Όπως και σε κάθε άνθρωπο που παλεύει για τα δικαιώματα του, έτσι πρέπει να σταθούμε και στο  πλευρό των εργαζομένων στο δίφωνο. Φτάνει πια αυτή η κατάντια. Για όποιον τέχνη δεν είναι οπίσθια που λικνίζονται πάνω σε τραπέζια αλλά αναζήτηση, επαφή, επικοινωνία, τότε δεν υπάρχει άλλη λύση παρά μόνο η αντίδραση σε τέτοιου είδους ανόητες επιλογές όπως το κλείσιμο του περιοδικού.
ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ

ΝΟΤΗΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ: "ο χώρος χάνει ένα πολύτιμο βοήθημα που από το 1995 όπλισε αρκετές φορές το ιδεολογικό οπλοστάσιο γύρω από το ελληνικό τραγούδι και τη φυσιογνωμία του"


Έκλεισε και το δίφωνο, το πιο έγκυρο μηνιαίο περιοδικό για το ελληνικό τραγούδι, εξέλιξη που δεν θα ’θελε κανείς, ιδιαίτερα όσοι παρακολουθούσαν την πορεία και τη διαδρομή τού Ελληνικού τραγουδιού, ως δημιουργική διαδικασία.
Ίσως ήταν αναμενόμενη μια τέτοια δυσμενής εξέλιξη, αφού τα καμπανάκια χτυπούσαν σε όμορα μετερίζια, όπως εκείνο του Ραδιοφωνικού «Μελωδία» που είχε μπει σε τροχιά κρίσης πολύ πριν από την κρίση της οικονομίας και τις επιβολές τού μνημονίου…
Τώρα, τριάντα αρθρογράφοι μένουν άνεργοι και –πλέον- σκορπίζονται στους δυσμενείς θολούς ορίζοντες της μουσικής θεματολογίας, σε εφημερίδες, ραδιόφωνα και άλλα παρόμοια επαγγελματικά παρακλάδια.
Να πούμε πως το ελληνικό τραγούδι θα μείνει φτωχότερο; είναι μια εκδοχή αυτό, αφού οι σελίδες του διφώνου δεν έκαναν άλλο από το να προβάλλουν θεματολογίες σχετικές με ολόκληρο το τοπίο του ελληνικού (και όχι μόνο) ηχητικού κόσμου.
Πρόσωπα, εποχές, σχολές, είδη, ιστορικές μνήμες, συνεντεύξεις, μελέτες, πορτρέτα, ό,τι τέλος πάντων προκαλεί σκέψεις σε ένα είδος τέχνης άρρηκτα δεμένο με τον πολίτη Έλληνα. Με τον ήχο που τον συνδέει διαχρονικά, από εποχές που δημιούργησαν βαθιές ρίζες για την μετέπειτα νεότερη εξέλιξη…
Το δίφωνο δεν είχε αφεντικά να το αγαπήσουν και να το προστατέψουν. Οι διάφοροι εκδότες του δεν το στήριξαν ώστε  να κρατήσει ένα πνευματικό επίπεδο όπως άλλα περιοδικά τέχνης (Λέξη, Δέντρο, Διαβάζω, Μανδραγόρας, Τέχνη και Πολιτισμός, Αρχιτεκτονική, Πολύτονο, Μετρονόμος κ.α.) που διατηρούν την αυτονομία τους με στόχο την εμβάθυνση των θεμάτων.
Λαμβάνω υπ’ όψη πως το δίφωνο διέθετε επαγγελματικά στελέχη και είχε προχωρήσει σε μεγάλα ανοίγματα με εμπορική προοπτική. Συναυλίες, συνεργασίες με καλλιτεχνικά γραφεία, με δισκογραφικές εταιρίες, με εκδόσεις δίσκων, μια δράση ίσως παραπάνω από εκείνην που μπορούσε να σηκώσει το αδύναμο σώμα του περιοδικού, καθώς και το αναγνωστικό κοινό που ίσως θα περίμενε μια μορφή διαφορετικού χειρισμού.
Οι κατά περιόδους εκδότες-εργοδότες του, απέτυχαν να το θωρακίσουν ως ξεχωριστό περιοδικό Τέχνης. Το εντάξανε ως μέρος των εμπορικών δράσεων του Ομίλου τους και το εκλάμβαναν ως προϊόν που θα έπρεπε να φέρει αποσβέσεις, ακόμα και κέρδος…
Μάλλον το θεωρούσαν (οι εκδότες του) περιοδικό προς λαϊκή κατανάλωση και κάτι τέτοιο θεωρώ πως προετοίμασε τον αργό θάνατό του…
Πολλά θα μπορούσαν να αναφερθούν γύρω από το δίφωνο και την αρθρογραφική του δράση. Όπως την (πολλές φορές) ευνοϊκή μεταχείριση προσώπων, μουσικών ειδών, τάσεων, εποχών, την υποβόσκουσα δημιουργία παρεών που το έκανε καράβι σε ανεμοδαρμένη θάλασσα…
Το σίγουρο είναι πως με την παύση του, ο χώρος χάνει ένα πολύτιμο βοήθημα που από το 1995 όπλισε αρκετές φορές το ιδεολογικό οπλοστάσιο γύρω από το ελληνικό τραγούδι και τη φυσιογνωμία του…

Νότης Μαυρουδής, Συνθέτης

ΛΙΖΑ ΖΩΗ- ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: "Ένα ξάφνιασμα, μια απρόσμενη είδηση, ένα αναπάντεχα θλιβερό γεγονός είναι το κλείσιμο του περιοδικού «Δίφωνο»


Ένα ξάφνιασμα, μια απρόσμενη είδηση, ένα αναπάντεχα θλιβερό γεγονός για μας αλλά και για όλους τους φίλους της ποιοτικής μουσικής είναι το κλείσιμο του περιοδικού «Δίφωνο».
Η έκδοση του περιοδικού αποτελούσε όλα αυτά τα χρόνια μια αληθινή προσφορά στο χώρο της μουσικής με τα ενδιαφέροντα άρθρα, την ενημέρωση και την επιλεγμένη παρουσίαση αξιόλογων καλλιτεχνών.
Ελπίζουμε και ευχόμαστε πως την ύστατη ώρα θα γίνουν οι απαραίτητες κινήσεις για τη διάσωση του περιοδικού και πως όλοι όσοι συνετέλεσαν στο κλείσιμό του θα ευαισθητοποιηθούν και θα επαναπροσδιορίσουν την απόφασή τους.

Λίζα Ζώη
Ευάγγελος Ασημακόπουλος
Σολίστ κιθάρας

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

ΘΕΜΟΣ ΣΚΑΝΔΑΜΗΣ: "Δικό μου είναι, του βάζω φωτιά και το καίω"


Για το τι κάνει ο κάθε μεγαλοεπιχειρηματίας με τα "μαγαζιά" σίγουρα δεν μπορώ να έχω γνώμη. "Ελεύθερη" αγορά είναι αυτή, εννοεί τον κάθε εργασιακό χώρο ως "σπίτι" του ιδιοκτήτη, οπότε και αυτός έχει δικαίωμα να πει "δικό μου είναι, του βάζω φωτιά και το καίω".
Το "Δίφωνο" πετάχτηκε έξω από το supermarket στο οποίο όμως δεν φαινόταν ποτέ φυσιολογικό να ανήκει. Όπως και να χει, αν υπάρχει όπως καταλαβαίνω από τα  συμφραζόμενα, μια δυνατότητα το περιοδικό να συνεχίσει ανεξάρτητο νομίζω πως θα ήταν ευχής έργον . Όμως αυτό είναι κάτι που οι εργαζόμενοι του περιοδικού θα αποφασίσουν. Αυτόν ή όποιον άλλο δρόμο και να ακολουθήσουν, δηλώνω την συμπαράστασή μου.

Θέμος Σκανδάμης

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΥΠΑΛΔΟΣ: "Οι Παράφωνοι έκλεισαν το Δίφωνο... Κρίμα!"

(Παιδική Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου)


"Οι Παράφωνοι έκλεισαν το Δίφωνο... Κρίμα!".
Δημήτρης Τυπάλδος

"Οι αγώνες μας να συνδεθούν με τους δικούς σας" - Μια φοιτήτρια γράφει...

Διάβασα για το κλείσιμο του Διφωνου στο blog ενός εκ των συντακτών και θέλω να εκφράσω τη συμπαράστασή μου στον αγώνα σας. Είμαι φοιτήτρια και θέλω να σας μεταφέρω εκ μέρους ενός μεγάλου κομματιού των φοιτητών που αγωνιζόμαστε για τις σπουδές μας αλλά και για το μέλλον μας, ότι βρισκόμαστε δίπλα σας και ελπίζουμε οι αγώνες μας να συνδεθούν με τους δικούς σας και με όλους τους εργαζόμενους που άδικα βρίσκονται σε θέση όπως η δική σας.

Τη λύπη για το κλείσιμο του περιοδικού σας ακολούθησε ένα αίσθημα "χαράς" και ελπίδας βλέποντας πως αντιδράτε και αγωνίζεστε για τα δίκαια αιτήματά σας. Στη δύσκολη αυτή εποχή είναι σημαντικό, αν όχι απαραίτητο να μη σκύβουμε το κεφάλι και βλέποντας κινήσεις όπως η δική σας παίρνουμε κουράγιο και πεισμώνουμε. Πεισμώνουμε και συνεχίζουμε, επιδιώκοντας το συντονισμό όλων των προσπαθειών ενάντια σε όσα θέλουν να μας επιβάλλουν.

Σας επισημαίνω και την προσπάθεια των συναδέλφων σας μέσα από τη Διακλαδική Πρωτοβουλία ΜΜΕ http://diakladikimme.wordpress.com/ καθώς και την έντυπη έκδοσή τους "Αντίχτυπος") την οποία πιθανότατα  γνωρίζετε και συμμετέχετε.

Παλεύουμε και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε ώστε ο κοινός αγώνας όλων να νικήσει.
Είμαστε στο πλευρό σας.

Ιωάννα Μ.

MAGIC DE SPELL: "Εκφράζουμε τη συμπαράσταση μας στους δημοσιογράφους και τους υπόλοιπους εργαζόμενους"

Οικονομοτεχνικούς λόγους ως μέτρο εξοικονόμησης πόρων» επικαλούνται οι τεχνοκράτες όταν εισηγούνται το κλείσιμο μιας επιχείρησης...
Ετσι,επιβάλλουν το κλείσιμο του πιο σημαντικου περιοδικου της εγχώριας μουσικής σκηνής. Του περιοδικού που φιλοξένησε και απόψεις εκτός δρόμων εμπορικής λογικής.
Οι υπεύθυνοι της επιχείρησης, δεν πρέπει να ξεχνούν πως δυστυχώς κάποιοι δεν στενοχωρούνται καθόλου στην ιδέα ανθρώπων πολιτισμικά ανιστόρητων, πολιτιστικά απαίδευτων και επιλεκτικά κουφών!
Εκφραζουμε τη συμπαράστασή μας στους δημοσιογράφους και τους υπόλοιπους εργαζόμενους.

Θα είμαστε μαζί σας!
MAGIC DE SPELL

ΠΑΥΛΟΣ ΣΥΝΟΔΙΝΟΣ: "Με τέτοιους τρόπους, κόπους και αντιδράσεις ίσως βγούμε απ' αυτό το τούνελ"

Eντάξει, δεν το έχω βιώσει για να το αναπολήσω. Κάποτε ήμουν πιο μικρός και το αντιμετώπιζα σαν κατεστημένο. Έπειτα έκανα την επιλογή να απέχω. Παρολαυτά πάντα στεκόταν στο υποσυνείδητο μου σαν μια σταθερά. Ήρθε ο καιρός να το γνωρίσω από πιο κοντά και καθώς πλησίαζα εκπλήξεις με έκαναν να μετρώ πιο πολύ τα λόγια μου. Καιροί θεοσκότεινοι και το περιοδικό παρόλες τις πιέσεις και τα αναγκαστικά λοξοδρομήματα στις βιτρίνες του προσπαθούσε ίσως όσο ποτέ να δώσει λόγο σε οτιδήποτε νέο και ελπιδοφόρο σαν να ήθελε αντανακλαστικά να επιβιώσει από αυτό που τελικά του επιβλήθηκε.
Το δίφωνο λοιπόν εκτός από την ιστορία του, είναι άνθρωποι που για καιρό απλήρωτοι μέσα σε τέτοια κακοκαιρία συνέχιζαν να μάχονται για τη φανέλα. Ακόμα και αν ακούγεται γραφικό ας σκεφτούμε τη σπανιότητα του στις μέρες αυτές. Από το να μείνουν άνεργοι και απλήρωτοι τους αξίζει τουλάχιστον η συμπαράσταση από καλλιτέχνες και αναγνώστες και η παρότρυνση και η υποστήριξη να παλέψουν για ένα αυτοοργανομένο και αυτοδιαχειριζόμενο περιοδικό μακριά από την αρρώστια της στεγνής κερδοσκοπίας Με τέτοιους τρόπους κόπους και αντιδράσεις ίσως βγούμε απ' αυτό το τούνελ.
fear is not a normal state for civilized people
Aung San Suu Kyi
Και εγώ στη διάθεση σας...
Παύλος Συνοδινός

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΝΑΟΥΤΗΣ: "Καλή τύχη κι αντοχή στους άξιους συνεργάτες του περιοδικού"

Το Δίφωνο έχει κλείσει εδώ και μια διετία σχεδόν. Με το γεγονός ότι έριξε επίτηδες, σταδιακά και ύπουλα, το καλλιτεχνικό επίπεδό του, αποδεικνύεται εύκολα αυτή μου η ρήση. Καταφέρανε αυτό που ήθελαν από καιρό τώρα, το να μην νοιάζει και τόσο πια τον λαό που έκλεισε, γιατί «ε μωρέ, καλά κάνει, όλο Ονειράμα και σκυλοπόπ πια…και το μισό περιοδικό διαφημίσεις…». Τα δεινά που τραβάμε μας τα περνάνε, κάνοντας πρώτα εμάς να τα ζητήσουμε, έτσι ώστε να μην έχουμε λόγο να γκρινιάζουμε ύστερα. Δίνουν και κανα μισθό χρωστούμενο στους δημοσιογράφους για παρηγοριά… Το ίδιο «αφεντικό» που έχει εξαφανίσει τους ανήσυχους κι αληθινούς καλλιτέχνες έχει αφανίσει και τα μέσα διάδοσης της τέχνης με σκοπό την για πάντα αποσιώπησή της. Μπράβο τους λοιπόν, τα καταφέρανε. Τι καταφέρανε δηλαδή; Δεν ήταν δα και τόσο δυνατός ο αντίπαλός τους: ο ελληνικός λαός ήτανε, ο μόνος συνένοχος για τα δεινά του. Εύχομαι καλή τύχη κι αντοχή στους άξιους συνεργάτες του περιοδικού.

ΥΓ : Το γεγονός ότι ορθοπόδησε κάποτε το περιοδικό κάνοντας κάπως καλές πωλήσεις με εξώφυλλο Χατζηγιάννη, δεν οφείλεται τόσο στην διοίκηση του περιοδικού όσο στον έλληνα καταναλωτή, που το αγόρασε, κι έπειτα, με έντονη εθνικοφροσύνη διαμαρτυρήθηκε για την τιμή, η καλή διοίκηση την μείωσε, και δεν το ξαναγόρασε ποτέ…μπράβο του.
Δημήτρης Αρναούτης

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΛΑΜΙΔΑΣ: "Τι βλακώδης που είναι η συσσώρευση του πλούτου"

Λυπάμαι πολύ για το κλείσιμο ενός τέτοιου περιοδικού, που έδινε βήμα στο ποιοτικό ελληνικό τραγούδι. Το γεγονός σηματοδοτεί τη φίμωση των φωνών που αγωνίζονται για να πουν κάτι "άλλο" μέσα σε ένα τοπίο λύκων και νυχτερινών τσιουάουα που έχουν κατακλύσει τα πάντα. Γιατί η μόνη μουσική γλώσσα πρέπει να είναι η γλώσσα η διχαλωτή; Δυστυχώς ζούμε στην εποχή που όλα αλλάζουν προς το χειρότερο. Το κλείσιμο του διφώνου δείχνει τις πραγματικές προθέσεις τους. Τι αξιοθρήνητος ο Σκρουτζ που κάθε μέρα έκανε βουτιές στο θησαυροφυλάκιο με τις χρυσές λίρες; Και τι έγινε; Μήπως ζούσε; Μήπως απολάμβανε τίποτε; Γνωρίζω διάφορους τέτοιους. Όλη μέρα το μέλημα τους είναι να μη χάσουν καμία τυχερή δεκάρα. Τι βλακώδης που είναι η συσσώρευση του πλούτου! Μέταλλα και γκαζοτενεκέδες είναι όλα- ξυπνάτε! Δώστε στον κόσμο πίσω τις δουλειές του, το χρήμα είναι μέσον και όχι αυτοσκοπός. Έχει περισσέψει δε η υποκρισία των βολεμένων αυτού του τόπου, των καναλαρχών, των εταιρειαρχών και λοιπών ενορχηστρωτών αυτής της τεχνητής κρίσης. Τι θα τα κάνετε; Πές τε μας πόσα ακόμα θέλετε. Τι θα κάνετε όταν κανείς δεν θα έχει χρήματα για να καταναλώσει τα αγαθά που μας πουλάτε; Και δε μπορώ να φανταστώ ότι οι μισθοί των παιδιών που έχασαν τη δουλειά τους με το κλείσιμο του διφώνου ήταν τίποτα παχυλοί μισθοί. Δυσανάλογοι, βέβαια, συγκριτικά με το έργο που πρόσφεραν, προσπαθώντας να ακουστεί το άλλο ελληνικό τραγούδι.
Είμαι δίπλα σας,
Γιάννης Παλαμίδας

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ, "Το «Δίφωνο» μπορεί να συνεχίσει την πορεία του, να βρει νέους διαύλους στην επαφή με τον κόσμο"

Το περιοδικό «Δίφωνο» αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, μία από τις εκφάνσεις της σαφώς, στον χώρο του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Οι σελίδες του έχουν γεμίσει με πληροφορίες γύρω από την τρέχουσα μουσική δημιουργία, όλ’ αυτά τα χρόνια. Άλλο τόσο έχουν αποτελέσει εφαλτήριο για τη διαμόρφωση κριτηρίων ποιότητας, αξιολόγηση και ευόδωση μιας καλλιτεχνικής κοινότητας και ενός κοινού που «τρέφεται» από τις νότες, τα νοήματα, τα φαινόμενα και τα νοούμενα της μουσικής εμπειρίας. Με αυτά τα δεδομένα, το περιοδικό ξεπέρασε τις πιθανές επιχειρηματικές προσδοκίες κι εξελίχθηκε σε μια βάση πολιτισμική, εκφραστική ενός φαινομένου (που συμπεριέχει το ελληνικό τραγούδι και την ελληνική τραγουδιστική κουλτούρα των τελευταίων δεκαετιών).

Η απόφαση για «λουκέτο» είναι αναμενόμενη, εφόσον οι αριθμοί είναι απαγορευτικοί για συνέχιση της λειτουργίας του, σ’ αυτό το τόσο αρνητικό οικονομικό περιβάλλον. Έως εδώ, ο εκδότης δεν είναι παράλογος. Σημασία έχει η συνέχεια: οι άνθρωποι που αγαπούν τη μουσική, την ενασχόληση με τη μουσική, οι άμεσα σχετιζόμενοι με τη σύνταξη του περιοδικού, έχουν τη δυνατότητα να δράσουν ανατρεπτικά. Το «Δίφωνο» μπορεί να συνεχίσει την πορεία του, να βρει νέους διαύλους στην επαφή με τον κόσμο, να διαμορφώσει συνθήκες -ίσως και αμεσότερες, ουσιώδεις- «συνομιλίας» μεταξύ των δημιουργών και των ακροατών. Έχει σημασία να ειδωθεί, με άλλα λόγια, ως αληθινή ευκαιρία για άλμα στην υπηρεσία της ελληνικής μουσικής. Με τρόπο αντάξιο, αρμόζοντα, ωφέλιμο.

Βασίλης Ρούβαλης, Ποιητής, εκδότης του ηλ. περιοδικού (.poema..) [www.e-poema.eu]

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΛΙΩΤΗΣ: "Να αξιοποιηθεί το κύρος και η φήμη του περιοδικού που είναι και η κύρια προσφορά των ανθρώπων του, και σε κάποια εναλλακτική λύση"

Όταν με φιλοξένησαν τα παιδιά του Δίφωνου, πέρα από τη μαθητεία στη νεανική τους λάμψη, φαντάστηκα ότι κάποτε ίσως θα πρέπει να τους υπερασπίσω, αλλά όχι τόσο σύντομα. Η κρίση εκτός των άλλων είναι πρόφαση για επιχειρηματική αλητεία, καθώς ο πάσχων δημόσιος τομέας, είναι διδάσκαλος τυχοδιωκτισμού για τον ιδιωτικό. Εκείνο για το οποίο θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή, είναι εν θερμώ και η έρευνα να αξιοποιηθεί το κύρος και η φήμη του περιοδικού που είναι και η κύρια προσφορά των ανθρώπων του, και σε κάποια εναλλακτική λύση. Η ηθική μου αποδοκιμασία είναι άμεση καθώς οι χτεσινές κερδοφορίες δεν επιτρέπουν τη διάλυση μιας επιχείρησης άσκεφτα και απλά στην πρώτη μείωσή τους.
Είναι νόμιμο αλλά δεν είναι ηθικό. Φαίνεται πως σ' αυτή τη χώρα πρώτα απ' όλα είναι ανάγκη να διαπαιδαγωγήσουμε τους επιχειρηματίες, από το επίπεδο της μπανανίας με το οποίο πολιτεύονται, να γίνουν επιτέλους καπιταλιστές, και να πάψουν να αποτελούν την πιο γελοία επιχειρηματική τάξη της Ευρώπης. Οι επιχειρηματίες με λογικές τοκογλύφου, αποτελούν τη μεγαλύτερη δυσφήμιση των λύσεων που ζητάει η κοινωνία μας και οδηγούν την κοινωνία σε σημεία εξεγερτικά κατά το βαθμό της κοινωνικής ανευθυνότητας που δείχνουν. Εύχομαι το καλύτερο που μπορεί να φέρει ο αγώνας σας.

Βασίλης Λαλιώτης, Ποιητής και Μεταφραστής.

ΔΑΝΑΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ: "Οργανωθείτε και πάρτε το περιοδικό, πάρτε το σταθμό και βγάλτε τον απ' την κονσέρβα"


  
Δηλώνω τη συμπαράστασή μου στους εργαζόμενους του Διφώνου και θα είμαι δίπλα σας σε όποια προσπάθεια κάνετε να βρείτε – ή να δημιουργήσετε – το δίκαιό σας. Θα έκανα το ίδιο ακόμα κι αν στο περιοδικό δεν είχε γραφτεί το όνομά μου ούτε μία φορά.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα σε σας συνέβη χθες στο διπλανό σας και θα συμβεί αύριο και σε άλλους εργαζόμενους, γιατί στο στόχαστρο βρίσκεται η ίδια η εργασία.
Οι λέξεις συνταγματική εκτροπή, χούντα, κατοχή,  που εδώ και κάποιον καιρό ακούγονται στη δημόσια σφαίρα δεν είναι υπερβολικά σχήματα λόγου, αλλά απόπειρες έκφρασης μιας βίας που είναι πιο ζοφερή από ό,τι έχουμε δει ως τώρα και δυστυχώς τη χρονιά που πέρασε δεν είδαμε ούτε το ένα δέκατο από ό,τι μας επιφυλάσσει το σκηνικό που στήνεται. Ο πολιτισμένος δυνάστης αντί να σκοτώνει αμάχους με βόμβες, κρίνει ότι είναι «κομψότερο» να πάνε από εξαθλίωση.

Δεν είστε μόνοι σας, κι αν δεν δράσετε μαζί με και υπέρ όλων όσων πλήττονται, δυστυχώς δεν θα καταφέρετε και πολλά.

Η δουλειά που το ΔΝΤ πληρώνεται για να κάνει στη χώρα μας – και που έχει ήδη κάνει σε πολλές άλλες χώρες – είναι μια βίαιη αναδιανομή, ώστε απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο να υπάρχουν μόνο σκλάβοι χωρίς δικαιώματα και χωρίς φωνή. Εκτός, όμως, από τη μεσαία τάξη που πρέπει να πάψει να υπάρχει, έχει πάψει να υπάρχει και μέση οδός.
Σας προτείνω να καταλάβετε τόσο το περιοδικό όσο και το σταθμό Δίφωνο 96.6, και μαζί με άλλους απολυμένους από το χώρο του τύπου να δημιουργήσετε μια εστία αντίστασης – θα βρείτε πολύ κόσμο, ανώνυμο και επώνυμο, δίπλα σας.
Είναι καιρός να αναρωτηθούμε όλοι τι υπηρεσίες προσφέρουμε και σε ποιον. Ο όμιλος Γιαννίκου κατέχει το 80% της εγχώριας μουσικής βιομηχανίας και ταυτόχρονα έχει ίδια μέσα διαμεσολάβησης – διαφήμισης (άσπρης, μαύρης, κίτρινης, γκρίζας και πάει λέγοντας). Αν αυτό δεν είναι αθέμιτο και στρεβλό, πρέπει όλοι να ξαναπάμε για απολυτήριο δημοτικού. Έχει ακουστεί πως όταν αγόρασε τη Lyra το όραμά του ήταν να πουλάει το Χατζιδάκι και την Πάνια στον ίδιο πάγκο. Κι αν δεν το είπε, σίγουρα το έκανε. Πρόκειται για ένα άθλιο επίδοξο μονοπώλιο που ήδη δε φημίζεται για το σεβασμό που δείχνει ούτε στους ανθρώπους που εργάζονται για αυτόν, ούτε στους καλλιτέχνες (εκτός αν διανύουν τη φάση της κότας που γεννάει τα χρυσά αυγά). Στο Δίφωνο του Γιαννίκου είστε – άθελά σας – το ποιοτικό άλλοθι και ο Δούρειος Ίππος μιας μηχανής που σκοπό έχει να κάψει τον πολιτισμό τον ίδιο, να ξαναγράψει παραποιημένη την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, να τοποθετήσει καρκινογόνα ζουζούνια ακόμα και σε εγκεφάλους μωρών.
Οργανωθείτε και πάρτε το περιοδικό, πάρτε το σταθμό και βγάλτε τον από την κονσέρβα. Μη ζητάτε δηλώσεις συμπαράστασης, απαιτήστε πράξεις. Δόξα τω Θεώ υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που εκτός από αριστερές ευαισθησίες έχουν και συμβόλαια με το Γιαννίκο και μπορούν να ασκήσουν πίεση ώστε να λάβετε τα δεδουλευμένα σας και να αποζημιωθείτε, αλλά κυρίως να επανακτήσετε το νόημα της εργασίας σας.

Στη διάθεσή σας,
Δανάη Παναγιωτοπούλου

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΙΔΑΚΗΣ: "Η χαριστική βολή στη σφαιρική ενημέρωση γύρω από το τραγούδι"


Το κλείσιμο του περιοδικού «Δίφωνο» είναι ένα μεγάλο πλήγμα ή ίσως καλύτερα η χαριστική βολή στη σφαιρική ενημέρωση γύρω από το τραγούδι στον τόπο μας. Το υψηλό επίπεδο της προσφοράς του ήταν ένα επίτευγμα, κυρίως, των εργαζόμενων σε αυτό, δημοσιογράφων που πονούσαν τη δουλειά τους και που δούλευαν με εξοντωτικούς ρυθμούς, και πολλές φορές απλήρωτοι, προσπαθώντας να εκπροσωπηθεί -όσο τους επέτρεπε η «γραμμή» κάθε φορά- η ελληνική μουσική πραγματικότητα μέσα από τις σελίδες αυτού του ιστορικού για τα ελληνικά μουσικά πράγματα περιοδικού. Η άμεση αντίδραση τους σε αυτή την κοντόφθαλμη, απο την πλευρά της ιδιοκτησίας, κίνησης, αποδεικνύει για ακόμη μια φορά αυτό το έντονο ενδιαφέρον τους για τη μουσική ζωή του τόπου. Ήταν πάντοτε στο πλάι των καλλιτεχνών (και πλήρωναν συχνά το κόστος) για το καλό του τραγουδιού και είμαστε ολόψυχα πλάι τους στον αγώνα τώρα, για τον ίδιο σκοπό. Για να σώσουμε, τη δυνατότητα να αγαπάμε αυτό που κάνουμε.
Λεωνίδας Μαριδάκης

ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ: "Το περιοδικό και οι συνεργάτες του να αδράξουν την ευκαιρία... να συνεχίσουν ανεξάρτητα"

 
Δεν ξέρω αν συμφωνώ με την διαμαρτυρία προς τον Όμιλο. Αν αυτός θεωρεί δίκαιη - και απαραίτητη για την επιβίωσή του - την συνέχιση της υψηλής μισθοδότησης των μεγαλοδημοσιογράφων του Alter (ξέρετε, αυτών που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους καθημερινά για την κρίση), εγώ προσωπικά ντρέπομαι να ανήκω σ’αυτούς που του δίνουν πολιτιστικό άλλοθι. Θεωρώ απαράδεκτη και εξευτελιστική – για τον ίδιο πρωτίστως - την οικονομική του συμπεριφορά προς τους συντάκτες του «Διφώνου», θεωρώ όμως πως το περιοδικό, οι συνεργάτες του και ο μουσικός κόσμος που εκφράζει είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι με το γούστο και τις πρακτικές τέτοιων Ελλήνων «πολιτών Κέιν» και πως θα έπρεπε να αδράξουν την ευκαιρία και να σκεφτούν αν και πώς θα μπορούσαν να συνεχίσουν ανεξάρτητα. Αν σε κάτι τέτοιο δεν θα έχουν την βοήθεια όλων μας, τότε μάλλον δεν μας αξίζει μουσικός Τύπος. Ή, μάλλον, - για να το πω ακριβέστερα - εμείς δεν είμαστε άξιοι να γράφεται ο,τιδήποτε για μας.   
Φοίβος Δεληβοριάς

ΠΑΡΙΣ ΠΕΡΥΣΙΝΑΚΗΣ: "Εδώ και καιρό είχε πληγεί η φυσιογνωμία του περιοδικού"


Είναι ένα πολύ λυπηρό γεγονός για το χώρο της μουσικής, το ότι «κλείνει» το «Δίφωνο». Ωστόσο, θεωρώ ότι εδώ και αρκετό καιρό είχε πληγεί η φυσιογνωμία του περιοδικού, γιατί δύο – τρεις φορές είχε αλλάξει φιλοσοφία και αυτό είχε επηρεάσει τους αναγνώστες. Προσωπικά, διάβαζα το «Δίφωνο» από τα πρώτα τεύχη του, όμως πλέον φαίνεται πως είχε κλείσει ο κύκλος του με τη μορφή που το ξέρουμε. Είναι πολύ κρίμα γιατί η εξέλιξη αυτή αγγίζει και πολύ αξιόλογους ανθρώπους, που έγραφαν στο περιοδικό και παρά τις όποιες αλλαγές, έκαναν τη δουλειά τους με το ίδιο μεράκι όπως παλιά. Τι να πει κανείς; Στο βωμό της όποιας κρίσης, έκλεισε η Columbia, η Odeon, χάθηκαν μήτρες, ιστορικές καταγραφές. Ίσως θα έπρεπε να εξεταστεί προσεκτικά η κίνηση που έγινε και να μην κλείσει το περιοδικό, αλλά ακολουθώντας την εποχή του, να γίνει ψηφιακό και να υπάρχει στο διαδίκτυο έχοντας συνδρομητές με μικρό κόστος, όπως πολλά άλλα περιοδικά στο εξωτερικό…
Πάρις Περυσινάκης

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗΣ: "Είναι η στιγμή δραστηριοποίησης των απολυμένων εργαζομένων που με βρίσκουν στο πλευρό τους"


Έπρεπε να το περιμένουμε! Το κακό φαινόταν νά 'ρχεται, κοιτώντας τη μεγάλη απόσταση από το πρώτο τεύχος με εξώφυλλο τον Νίκο Παπάζογλου μέχρι το προτελευταίο με εξώφυλλο τους Onirama. Τα κακά μαντάτα είχαν ήδη έρθει από τον Απρίλιο του 2010 όταν στο εξώφυλλο είδαμε τον Μιχάλη Χατζηγιάννη - αν κάποιος ήθελε να μάθει για τον Χατζηγιάννη και τους Onirama, ας αγόραζε μια Μανίνα, μια Σούπερ Κατερίνα, ένα Ciao, βρε αδερφέ. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που το περιοδικό λοξοδρομούσε, αλλά πάντα φαινόταν να βρίσκει κάπως τον δρόμο του. Τώρα όμως δεν είναι η στιγμή για απόδοση ευθυνών και ειλικρινά ούτε ειν' αυτή η πρόθεση μου. Είναι η στιγμή, όμως, δραστηριοποίησης των απολυμένων εργαζομένων που με βρίσκουν στο πλευρό τους. Ας γίνει το τέλος αυτού του περιοδικού, η αρχή ενός άλλου, μέσα από την αυτοοργάνωση και αυτοδιαχείρηση.
Παντελής Θεοχαρίδης

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

ΠΑΝΟΣ ΜΠΟΥΣΑΛΗΣ: "Ηλεκτροσόκ για να συνεχίσει το Δίφωνο πιο ζωντανό και ελεύθερο"

Θα είναι πραγματικά κρίμα να κλείσει το Δίφωνο. Είναι σα να υποστέλλεται μια σημαία. Το Δίφωνο είναι ταυτόσημο με το καλό ελληνικό τραγούδι. Ένα αντίβαρο στο σκουπιδαριό. Στα περίπτερα το διέκρινα από δέκα μέτρα. Με το Δέλτα του να σε προκαλεί να αράξεις στις εκβολές του. Να δεις τι νέο κυκλοφόρησε. Να διαβάσεις καμιά συνέντευξη της προκοπής. Να εμπνευστείς. Οι πιέσεις το έκαναν κάποιες φορές να χάνει την ευθεία του, αλλά πάντα ήταν μια άλλη πρόταση. Πάντα θα έβρισκες μέσα του πολλά και ωραία πράγματα. Πιστεύω πως δεν έχει κλείσει τον κύκλο του. Κι αν έχει κλείσει έναν κύκλο με κατάληξη το τέλμα αυτό, ίσως είναι καιρός να ανοίξει έναν άλλο. Πιο δυναμικό , πιο τολμηρό, πιο ουσιαστικό. Πιο αποφασισμένο. Με θέση. Με προβληματισμό. Για την τέχνη και την κοινωνία. Οι εργαζόμενοι του Δίφωνου πιστεύω πως μπορούν να προσδώσουν τη νέα αυτή δυναμική αν τους δοθεί η δυνατότητα. Τους εύχομαι καλή δύναμη. Εύχομαι να βρεθεί τρόπος να σωθεί το περιοδικό, να υπάρξει δικαιοσύνη και σεβασμός στα δικαιώματα των εργαζομένων και καλές προθέσεις για να βρεθεί ευκολότερα η λύση. Θέλω να ελπίζω πως δε θα είναι το κλείσιμο οριστικό αλλά όλο αυτό θα λειτουργήσει ως ηλεκτροσόκ, για να συνεχίσει το Δίφωνο πιο ζωντανό και ελεύθερο.
Πάνος Μπούσαλης

ΙΣΑΑΚ ΣΟΥΣΗΣ: "Στη θέση ενός μονότονου εργοδοτικού εξάψαλμου ανοίγει ο χώρος για την απρόβλεπτη πολυφωνία"


Η μελωδία της απληστίας
Για  γενιές Ελλήνων το τραγούδι υπήρξε βιωματική ύλη, σημείο αναφοράς, διέξοδος, ανάσα. Ασφαλώς η αφέλεια ενός κόσμου που αγνοούσε όπως και αγνοεί τους μηχανισμούς παραγωγής και εμπορευματοποίησής του έπαιξε τον πρώτο ρόλο στη διάδοσή του , στο πόσο προσφιλές υπήρξε και στο πόσο συνδέθηκε με κάθε πτυχή ενός βίου που εκ των υστέρων ανακαλύπτουμε ότι ήταν κι αυτός αγορασμένος.
Μύρια όσα επενδύθηκαν στο τραγούδι κι από την τράπεζα των ονείρων και από την ανίερη φύση των ανθρώπων που καταπατά ότι συντηρεί την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση του γούστου, της επιλογής , της ψυχικής μας προβολής πάνω σε έναν κοινό τόπο που ναι μεν τον δημιούργησαν άλλοι αλλά μας  χώρεσε όλους. Δεν υπήρξε άλλη μορφή έκφρασης για τον ψυχοτροπισμό των Ελλήνων πιο ενωτική και  πιο διαιρετική, πιο ανυψωτική και πιο εκχυδαϊσμένη   που να έχει αυτή την δημόσια λειτουργία. Όπως οι ομορφιές του τόπου  έγιναν στερεότυπα της διαφήμισης και ανούσιες βερμπαλιστικές αναφορές, σημεία στιγμιαίας στάθμευσης, εικόνες και τοπικό χρώμα προς πώληση έτσι και το τραγούδι συνδέθηκε στην πορνική εξέλιξη και έκβαση όσων θρέψανε τον ιδεαλισμό και τις φαντασιώσεις μας. Το πόσο ψευδαισθήσεις ήταν αυτές οι πρώτες αναπαλλοτρίωτες νεανικές μας αισθήσεις μένει να το αποδείξει το μέλλον αλλά το ότι ήταν ζωτικές το αντιλαμβανόμαστε πλήρως στο τραυματισμένο παρόν. 
Αρκετοί εμπεδώνουμε πια ότι τόσο ή ομορφιά , όσο και το νόημα είναι απότοκο της ανιδιοτέλειας και ότι η ανιδιοτέλεια είναι δέσμια της απόγνωσης να υφίσταται τις δοκιμασίες μιας ελλιπούς συνείδησης , ενός πανικόβλητου και διαχειριζόμενου ενστίκτου της πιο ποταπής επιβίωσης. Η ομορφιά και το νόημα κρίνονται περιττά , όχι μόνο από το κεφάλαιο και τα κέντρα λήψης αποφάσεων όπως θα βιαστούν να υπερθεματίσουν πάλι κάποιοι που η δυστυχία είναι η ευκαιρία τους αλλά από τον τρόπο που τα διαχειριστήκαμε όλοι. Θέμα παιδείας θα πούνε κάποιοι άλλοι προκειμένου να ενισχυθεί η επίπλαστη αντίληψή μας και να συντηρηθεί έστω ο λόγιος ναρκισσισμός μας και τα ψιχία κοινωνικού εκτοπίσματος που δυνητικά προσφέρει. Όμως για όσους η πληγή δεν είναι ξώπετση,  για όσους νοιώθουν πραγματικά να σακατεύονται από τις αντιφάσεις είναι θέμα ψυχής, είναι θέμα των αντίρροπων δυνάμεων που ενεργοποιούνται στον καθέναν μας από την στιγμή που εγκλωβίζεται στον κόσμο και στα κοινωνικά παραποιημένα και παραβιασμένα συμβόλαιά του.
Το κλείσιμο μιας εποχής και ότι το ακολουθεί : η σύγκρουση ή η απαθής  αποδοχή, η εξέγερση ή η υποταγή, πέρα από το θέμα επαναπροσδιορισμού της σχέσης κοινωνικού σώματος με την εξουσία που επικεντρώνει  συνοδεύεται και από ένα ζύγισμα ψυχών. Η δυσκολία , τα αδιέξοδα, η συσσωρευμένη αδικία  αλλά και η επίγνωση της άγνοιάς μας που έστω και υστερόχρονα μας εξοργίζει διακλαδώνουν τον θυμό, η οργή και το πένθος θα γνωρίσουν απανωτές μεταστάσεις. Ας μην ξεγελιόμαστε από τα φαινόμενα. Στους μποτιλιαρισμένους δρόμους, στα νυχτομάγαζα, μπροστά στην τηλεόραση, στον καναπέ, στις πορνικές του συνδιαλλαγές , στις επιδερμικές του σχέσεις, στην αλόγιστη κατανάλωση – για όσους έχουν ακόμα αυτή την δυνατότητα - ο άνθρωπος πενθεί ,  πενθεί έξαλλα και αλλοπρόσαλλα την απώλεια του αυτοπροσδιορισμού του, το σβήσιμο των αξόνων τον χαμένο ορίζοντά του. Τα χρυσά μοσχάρια δεν ταίζουν θρεπτικά το ανικανοποιητό του όσο και να προσποιείται.
Για μας του τραγουδιού που δυσκολεύεται εδώ και χρόνια να διαφοροποιηθεί  από τον πολτό, να επιζήσει κόντρα στην χυδαιότητα, το κλείσιμο του Διφώνου έρχεται να προστεθεί στα κακά μαντάτα. Ένα περιοδικό επενδυμένο με τις έννοιες του δημιουργικού και του εναλλακτικού ελληνικού τραγουδιού μέσα στην οδύσσεια των χρόνων του προσέκρουσε τελικά στην πόρτα της κουφής του ιδιοκτησίας. Έτσι κι αλλιώς το τραγούδι το διαχειρίζονται, το εκμεταλλεύονται και δυστυχώς το αποδέχονται στην συντριπτική πλειοψηφία κουφοί εδώ και χρόνια. Ρωγμή στον τοίχο των κουφών το γεγονός ότι οι συντάκτες του περιοδικού , δηλαδή η ψυχή του μέσα κι έξω από τις σελίδες του δεν είναι μουγγοί κι αν η συγκυρία τους στερεί προσωρινά το μέσον είναι σίγουρο ότι οι επιθυμίες και η αποφασιστικότητα τους θα μετοικήσουν εκεί που  οι ρωγμές θα γίνουν σχίσμα. Δεν είναι θέμα νοσταλγίας, ούτε θέμα μνήμης ιστορικής που σε αντίθεση με μια λοβοτομημένη  πελατεία  πολλοί εξακολουθούν να διαθέτουν , είναι θέμα ότι το τραγούδι όταν κάποιοι του περνάν τον σιγαστήρα πυροβολεί πιο ευθύβολα , στην θέση των αυτιών βάζει τα μάτια και τα ανοίγει διάπλατα. Στη θέση ενός μονότονου εργοδοτικού εξάψαλμου ανοίγει με προσπάθειες ο χώρος για την απρόβλεπτη πολυφωνία.
Ισαάκ Σούσης
στιχουργός

ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΣΤΑΚΑΣ: «Περιοδικά σαν το "Δίφωνο", μου έμαθαν πάλι την ελληνική γλώσσα μέσα από τα τραγούδια της. Είμαι ευγνώμων για πάντα»



Ως μικρή προσφορά, το κείμενο που ακολουθεί, σε όλους τους συνεργάτες του «Διφώνου». Με μια μικρή επεξήγηση: γυρίζοντας από τις δεκαετείς μου σπουδές στην Ιταλία, περιοδικά σαν το «Δίφωνο»,  μου έμαθαν πάλι την ελληνική γλώσσα μέσα από τα τραγούδια της. Τους είμαι ευγνώμων για πάντα, γι αυτό θα ‘μαι δίπλα τους, όποιον δρόμο κι αν πάρουν, γιατί απλά συνεχίζω να μαθαίνω μαζί τους τα ελληνικά. Σας ευχαριστώ παιδιά, όλους κι έναν έναν προσωπικά.
Σωτήρης Παστάκας
(Ποιητής - Ψυχίατρος, εκδότης "Ποιείν" www.poiein.gr)
-----

Η φιλόμουσος νεαρά (Απόσπασμα)

"...σου το ’χα πει,σου το ’χα πει,
δεν είμαι εγώ για προκοπή..."

Επίλογος μιας ερωτικής τραγωδίας στα Μανιάτικα του Πειραιά, όπου ο σύζυγος σκότωσε χθες τη νεαρή γυναίκα του και αμέσως μετά τίναξε τα μυαλά του στον αέρα.
Δύο μικρά παιδιά ορφανά θα παρακολουθήσουν σήμερα την κηδεία των γονιών τους και θα αντιμετωπίσουν τη μοίρα τους κοντά σε συγγενείς. Μια νοσηρή ζηλοτυπία όπλισε το χέρι του Παν. Παπαδάκου, 35 χρόνων, ο οποίος στις 9.10 το πρωί περίμενε τη γυναίκα του στη γωνία των οδών Κουμουνδούρου και Αρτεμισίου. Όταν η Κούλα Παπαδάκου-Αρβανίτη, 27 χρόνων, φάνηκε στη στροφή, πηγαίνοντας στη στάση των λεωφορείων, την πλησίασε ο Παναγιώτης απειλητικά. "Και τώρα το τέλος. ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ", της είπε με ψυχρή φωνή. Τα λόγια του συνόδεψε με δύο σφαίρες των 9 χιλιοστών.
"Τις δύο σφαίρες", διαβάζουμε εμείς, "των 9 χιλιοστών, τις συνόδευσε με τα λόγια ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ". Ας μας συγχωρήσει ο ανώνυμος αστυνομικός συντάκτης της Ελευθεροτυπίας (23/7/94), την αντιστροφή των δύο τελευταίων προτάσεων της λιτής και άψογης πε- ριγραφής του. Η σύγχρονη ελληνική τραγωδία που κατο- νομάζει στην πρώτη αράδα του κειμένου του, χωρίς να την υποψιάζεται, βρίσκεται, κατά τη γνώμη μας, στις τέσσερις λέξεις απ' το ρεφρέν γνωστού λαϊκού τραγουδιού. Όταν κάποιος επιλέγει ως κορύφωση του προσωπικού του δράματος έναν παρόμοιο τρόπο, δεν ευθύνεται το λαϊκό τραγούδι. Δίνει όνομα στα συναισθήματα, λεκτικοποιεί τις συγκινήσεις, προσφέρει λόγο και λαλιά στους αναλφάβητους, δηλαδή σε όλους μας. Αναλφάβητοι των αισθημάτων καθώς είμαστε όλοι μας, στην πηγή του προστρέχουμε, ξεδιψάμε και ξαναγεννιόμαστε. Ποιος από εμάς δεν έχει λουστεί σε αυτή τη σύγχρονη Δελφική Κασταλία πηγή;
Ζηλεύω, λοιπόν, τους άγνωστους συντελεστές του λαϊκού άσματος, την πάμφωτη ανωνυμία τους, την άκρατη ηγεμονία τους στις καθημερινές διαθέσεις των συμπολιτών μου. Ζαλίζομαι κάθε φορά που συλλογίζομαι τα συγγραφικά δικαιώματα που τους αναλογούν από τα ημερήσια πάθη μας. Το κοπυράιτ του έρωτα, του χωρισμού, και της αγάπης γενικώς, εκείνοι διακινούν, εκείνοι το κατέχουν. Ως ποιητής, λοιπόν, καταθέτω στέφανο τιμής στον επώνυμο στιχουργό, πού θα κατακτήσει ανώνυμος τη δόξα.
Τη δόξα τη φαντάστηκα ως "διθέσιο αεροπλάνο που σέρνει πίσω του μια διαφημιστική κορδέλα, ανήμερα του μεγάλου καύσωνα, κι ως καταναλώσιμο αγαθό έναν και μόνον στίχο μου να τον διαφημίζει".
(από το «Εγκόλπιο του Καλού Αναγνώστη», Ενδυμίων, 2010)

ΕΛΕΝΗ ΠΟΡΤΑΛΙΟΥ (ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ): "Είμαστε στο πλευρό των εργαζομένων του Διφώνου"

Ένα ιστορικό μουσικό περιοδικό το Δίφωνο κλίνει απροειδοποίητα, με απόφαση της ιδιοκτήτριας εταιρείας, αφήνοντας δεκάδες εργαζόμενους στο δρόμο και ένα δυσαναπλήρωτο κενό στα μουσικά πράγματα.
Η απόφαση του ΟΜΙΛΟΥ ΓΙΑΝΝΙΚΟΥ έρχεται να προστεθεί σε μία σειρά αντεργατικών αποφάσεων , που έχουν στόχο να διασφαλίσουν τα κέρδη των εκδοτικών συγκροτημάτων σε βάρος της εργασίας , της ενημέρωσης και του πολιτισμού.
Είμαστε στο πλευρό των εργαζομένων του Διφώνου και υποστηρίζουμε τον αγώνα τους, πολύ περισσότερο που οι συνεργάτες του περιοδικού σφραγίζουν , για πολλά χρόνια, με τη παρουσία τους και τη γραφή τους το χώρο της μουσικής τέχνης.

Ελένη Πορτάλιου
(Επικεφαλής της ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΠΟΛΗΣ και δημοτική σύμβουλος)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΚΚΑΣ: "Εύχομαι το δίφωνο να περάσει στα χέρια των συντακτών του"

Μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους μου, συντάσσομαι στο πλευρό των εργαζομένων του διφώνου. Είναι άσχημο και θλιβερό πάντα, να κλείνει ένας φορέας επικοινωνίας με τον κόσμο σε περιόδους απόλυτης κακογουστιάς. Εύχομαι το δίφωνο να περάσει στα χέρια των συντακτών του, των ανθρώπων δηλαδή που υπηρέτησαν με ευσυνειδησία, τόσο το ίδιο, όσο και το ποιοτικό ελληνικό τραγούδι γενικότερα.

Βασίλης Λέκκας

ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: "Αν θέλουμε να κρατηθεί ένα επίπεδο στον τόπο, θα πρέπει το περιοδικό να επανακυκλοφορήσει, ακόμη και μέσα από μη συμβατικούς τρόπους"!


Με μεγάλη λύπη πληροφορήθηκα το κλείσιμο του περιοδικού «Δίφωνο». Στις δύσκολες ώρες που περνούμε και στις δυσκολότερες που έρχονται, τέτοιες αποφάσεις δεν βοηθούν ούτε τον τόπο, ούτε τον πολιτισμό. Ο κίνδυνος να μετατραπούμε σε σκουπιδότοπο υπήρχε πάντα και σήμερα γίνεται ακόμη μεγαλύτερος. Το Δίφωνο, με όλες τις ελλείψεις και τα προβλήματά του, με όλες τις διαφωνίες του καθενός μας ως προς τις κατά καιρούς κατευθύνσεις και τις εποχές του, αλλά και με την ιστορία, την αδιάλειπτη προσφορά, την εμμονή του σε ό,τι μπορεί να θεωρείται καλλιτεχνικά σημαντικό, την ευρύτητα της θεματολογίας και τη σοβαρότητα των συνεργατών του, αποτελεί αναγκαία ασπίδα προστασίας απέναντι στον οδοστροτήρα της πλειοψηφίας των ΜΜΕ.

Η αξιοπρεπής παρουσίαση του μη εμπορικού μέρους της ελληνικής δημιουργίας, (της μόνης που μπορεί να επιβιώσει δηλαδή, αφού το εμπόριο πνέει τα λοίσθια), των νέων συνθετών, στιχουργών, συγκροτημάτων, τάσεων, μουσικών και ερμηνευτών, δέχεται ένα πλήγμα που θα επηρεάσει τη μουσική έκφραση του τόπου. Μιλώ κυρίως για όσους σήμερα ξεκινούν, κάτω από δύσκολες συνθήκες (που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τα οικονομικά προβλήματα), να προσφέρουν τη σκέψη, τη μελέτη, τη φαντασία και τα όνειρά τους μέσα από το τραγούδι. Αλλά και για μάς, τους παλαιότερους, που ξεκινήσαμε σε άλλες εποχές και είμαστε οι τελευταίοι που δικαιούμαστε να γκρινιάζουμε, το Δίφωνο αποτελούσε τόσο ένα βήμα επικοινωνίας, όσο και ένα μοναδικό μέσο ενημέρωσης για ό,τι καινούργιο συμβαίνει στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού.

Η Ελλάδα είχε πάντοτε ιδιαίτερη σχέση με το τραγούδι της. Δε μπορεί να το αντιμετωπίζουμε σαν είδος πολυτελείας, που όταν όλα στενεύουν μπορεί να περικοπεί. Ειδικά σε αδιέξοδες εποχές, αποτελεί βασικό αγαθό, τρόπο σκέψης, έκφρασης και δρόμο προς το καινούργιο. Αν θέλουμε να κρατηθεί ένα επίπεδο στον τόπο, στην ελληνική μουσική, στο τραγούδι και στο κοινό που το στηρίζει, θα πρέπει το περιοδικό να επανακυκλοφορήσει, ακόμη και μέσα από μη συμβατικούς τρόπους. Ειδικά τώρα, που οι «ποιοτικοί» ραδιοφωνικοί σταθμοί μεταλλάσσονται πανικόβλητοι σε κάτι που ούτε οι ίδιοι ξέρουν να ονομάσουν, τώρα που κάποιοι «έντεχνοι» που ποτέ δεν ήσαν, φανερώνουν το αληθινό τους πρόσωπο, ο ρόλος του Διφώνου γίνεται ακόμη σημαντικότερος.

Είναι αυτονόητο πως στέκομαι αλληλέγγυος στα αιτήματα των εργαζομένων και θα είμαι δίπλα τους, όπως και το σύνολο των συναδέλφων μου, όποτε χρειαστεί.

Αλκίνοος Ιωαννίδης

ΠΕΤΡΟΣ ΒΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: "Το κλείσιμο του Διφώνου είναι το τελειωτικό χτύπημα στην ελληνική μουσική σκηνή"



Είναι κρίμα το Δίφωνο, ένα μουσικό περιοδικό που μας συντρόφευε τόσα χρόνια, να πετιέται έτσι εν μία νυκτί. Μπορεί να υπήρχαν δυσκολίες, αλλά όταν μιλάμε για ένα περιοδικό με τόση ζωντάνια μέσα του, που έκανε τομή στη μουσική δημοσιογραφία, δεν είναι δυνατόν να το ξεγράφουμε έτσι σε μια στιγμή. Όχι μόνο σε μένα, αλλά και σε πολύ άλλο κόσμο, αυτή η απόφαση φαίνεται παράξενη, και όχι μόνο. Ενδεχομένως, είναι μια τιμωρία επειδή αργοσβήνει η δισκογραφία. "Αφού δεν γίνεται η δουλειά, αφού δεν ακούτε τη μουσική, τώρα δεν θα μπορείτε και να τη διαβάζετε". Όμως το Δίφωνο δεν είναι τυχαίο. Έδωσε μάχες, στήριξε το καλό ελληνικό τραγούδι. Το κλείσιμο του Διφώνου είναι το τελειωτικό χτύπημα στην ελληνική μουσική σκηνή.
Πέτρος Βαγιόπουλος

ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ: "Φιμώνεται το στόμα μας!"


Νιώθω ένα πένθος πραγματικό με το κλείσιμο του μοναδικού ιστορικού μουσικού περιοδικού. Για όλους εμάς το δίφωνο υπήρξε βήμα του έργου μας και των απόψεων μας σαν κορυφαίος δίαυλος επικοινωνίας με το κοινό, πέραν της δισκογραφίας μας. Φιμώνεται το στόμα μας! Τι άλλο να πω, δεν ξέρω. Αναρωτιέμαι μόνο αν ο οποιοσδήποτε έχει το δικαίωμα του αποφασίζω και διατάζω, έτσι, αυθαίρετα, εις βάρος πολλών φωτισμένων δημοσιογράφων. Αυθόρμητα μού έρχονται στο νου οι στίχοι από τις Μάσκες Ηλίου: "Πες με τρεις λέξεις το πολύ / τι έκανες όταν σε αδικήσανε;"

Λένα Πλάτωνος