Έκλεισε και το δίφωνο, το πιο έγκυρο μηνιαίο περιοδικό για το ελληνικό τραγούδι, εξέλιξη που δεν θα ’θελε κανείς, ιδιαίτερα όσοι παρακολουθούσαν την πορεία και τη διαδρομή τού Ελληνικού τραγουδιού, ως δημιουργική διαδικασία.
Ίσως ήταν αναμενόμενη μια τέτοια δυσμενής εξέλιξη, αφού τα καμπανάκια χτυπούσαν σε όμορα μετερίζια, όπως εκείνο του Ραδιοφωνικού «Μελωδία» που είχε μπει σε τροχιά κρίσης πολύ πριν από την κρίση της οικονομίας και τις επιβολές τού μνημονίου…
Τώρα, τριάντα αρθρογράφοι μένουν άνεργοι και –πλέον- σκορπίζονται στους δυσμενείς θολούς ορίζοντες της μουσικής θεματολογίας, σε εφημερίδες, ραδιόφωνα και άλλα παρόμοια επαγγελματικά παρακλάδια.
Να πούμε πως το ελληνικό τραγούδι θα μείνει φτωχότερο; είναι μια εκδοχή αυτό, αφού οι σελίδες του διφώνου δεν έκαναν άλλο από το να προβάλλουν θεματολογίες σχετικές με ολόκληρο το τοπίο του ελληνικού (και όχι μόνο) ηχητικού κόσμου.
Πρόσωπα, εποχές, σχολές, είδη, ιστορικές μνήμες, συνεντεύξεις, μελέτες, πορτρέτα, ό,τι τέλος πάντων προκαλεί σκέψεις σε ένα είδος τέχνης άρρηκτα δεμένο με τον πολίτη Έλληνα. Με τον ήχο που τον συνδέει διαχρονικά, από εποχές που δημιούργησαν βαθιές ρίζες για την μετέπειτα νεότερη εξέλιξη…
Το δίφωνο δεν είχε αφεντικά να το αγαπήσουν και να το προστατέψουν. Οι διάφοροι εκδότες του δεν το στήριξαν ώστε να κρατήσει ένα πνευματικό επίπεδο όπως άλλα περιοδικά τέχνης (Λέξη, Δέντρο, Διαβάζω, Μανδραγόρας, Τέχνη και Πολιτισμός, Αρχιτεκτονική, Πολύτονο, Μετρονόμος κ.α.) που διατηρούν την αυτονομία τους με στόχο την εμβάθυνση των θεμάτων.
Λαμβάνω υπ’ όψη πως το δίφωνο διέθετε επαγγελματικά στελέχη και είχε προχωρήσει σε μεγάλα ανοίγματα με εμπορική προοπτική. Συναυλίες, συνεργασίες με καλλιτεχνικά γραφεία, με δισκογραφικές εταιρίες, με εκδόσεις δίσκων, μια δράση ίσως παραπάνω από εκείνην που μπορούσε να σηκώσει το αδύναμο σώμα του περιοδικού, καθώς και το αναγνωστικό κοινό που ίσως θα περίμενε μια μορφή διαφορετικού χειρισμού.
Οι κατά περιόδους εκδότες-εργοδότες του, απέτυχαν να το θωρακίσουν ως ξεχωριστό περιοδικό Τέχνης. Το εντάξανε ως μέρος των εμπορικών δράσεων του Ομίλου τους και το εκλάμβαναν ως προϊόν που θα έπρεπε να φέρει αποσβέσεις, ακόμα και κέρδος…
Μάλλον το θεωρούσαν (οι εκδότες του) περιοδικό προς λαϊκή κατανάλωση και κάτι τέτοιο θεωρώ πως προετοίμασε τον αργό θάνατό του…
Πολλά θα μπορούσαν να αναφερθούν γύρω από το δίφωνο και την αρθρογραφική του δράση. Όπως την (πολλές φορές) ευνοϊκή μεταχείριση προσώπων, μουσικών ειδών, τάσεων, εποχών, την υποβόσκουσα δημιουργία παρεών που το έκανε καράβι σε ανεμοδαρμένη θάλασσα…
Το σίγουρο είναι πως με την παύση του, ο χώρος χάνει ένα πολύτιμο βοήθημα που από το 1995 όπλισε αρκετές φορές το ιδεολογικό οπλοστάσιο γύρω από το ελληνικό τραγούδι και τη φυσιογνωμία του…
Νότης Μαυρουδής, Συνθέτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου