Έπρεπε να το περιμένουμε! Το κακό φαινόταν νά 'ρχεται, κοιτώντας τη μεγάλη απόσταση από το πρώτο τεύχος με εξώφυλλο τον Νίκο Παπάζογλου μέχρι το προτελευταίο με εξώφυλλο τους Onirama. Τα κακά μαντάτα είχαν ήδη έρθει από τον Απρίλιο του 2010 όταν στο εξώφυλλο είδαμε τον Μιχάλη Χατζηγιάννη - αν κάποιος ήθελε να μάθει για τον Χατζηγιάννη και τους Onirama, ας αγόραζε μια Μανίνα, μια Σούπερ Κατερίνα, ένα Ciao, βρε αδερφέ. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που το περιοδικό λοξοδρομούσε, αλλά πάντα φαινόταν να βρίσκει κάπως τον δρόμο του. Τώρα όμως δεν είναι η στιγμή για απόδοση ευθυνών και ειλικρινά ούτε ειν' αυτή η πρόθεση μου. Είναι η στιγμή, όμως, δραστηριοποίησης των απολυμένων εργαζομένων που με βρίσκουν στο πλευρό τους. Ας γίνει το τέλος αυτού του περιοδικού, η αρχή ενός άλλου, μέσα από την αυτοοργάνωση και αυτοδιαχείρηση.
Παντελής Θεοχαρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου